اينكه در اين روايت تنها به سؤال از ولايت بسنده كرده است، از آن جهت است كه ولايت ولىّ خدا كه در مقابل ولايت طاغوت است، محور همه اعمال و اعتقادات است؛ زيرا كسى كه تحت ولايت ولىّ خدا قرار گيرد، به او اقتدا مى كند و در جهت اهداف او قدم مى گذارد، و از آنجا كه ولىّ خدا مظهر تمام اسما و صفات جمال و جلال الهى است، لذا شخصى كه تحت ولايت ولى خدا است، در حقيقت تحت ولايت خداوند است و به كارهاى خوب و اعتقادات صحيح نيز التزام دارد.
در ضمن تطبيق آيه «وَ قِفُوهُمْ إِنَّهُمْ مَسْؤُلُونَ» بر ولايت اهل بيت عليهم السلام از طرق اهل سنت نيز روايت شده است.
ابن حجر و ديگران در تفسير اين آيه آورده اند: «أى: عن ولاية علىّ و اهل البيت». آن گاه مى گويد: جهتش آن است خداوند امر كرده به پيامبرش كه اجر و مزد رسالت را به غير از مودت ذوى القربى نخواهد. سپس فرمود: معناى روايت آن است كه از مردم سؤال مى شود: كه آيا همان گونه كه پيامبر صلى الله عليه و آله وسلموصيّت نمود، حقّ موالات اهل بيت را مراعات كردند، يا آن را ضايع كردند و يا آن را مهمل گذاشتند كه در اين صورت در روز قيامت از آنها مطالبه مى شود و به تبعات آن گرفتار خواهند شد. ^۱

توصيف امام على عليه السلام از زبان رسول خدا

در حديثى كه حضرت عبدالعظيم عليه السلام به سندش از نافع نقل كرده، مى خوانيم كه روزى شخصى هديه اى در طبق براى رسول خدا صلى الله عليه و آله وسلمآورد. آن حضرت صلى الله عليه و آله وسلمفرمود: «أين أميرالمؤمنين و امام المتّقين يأكل معى؟» كه بعد از لحظاتى على بن ابى طالب عليه السلام وارد شد. آن گاه حضرت صلى الله عليه و آله وسلم فرمود: «قاتل اللّه من قاتلك، و عادى من عاداك...». ^۲