عبدالعظيم عليه السلام نقل مى كند، آن حضرت به امام جواد عليه السلام عرض مى كند: «... يا سيدى! فكيف يعلم انّ الله قد رضى؟ قال: يلقى فى قلبه الرحمة...».^۱ كه در اين روايت از امام خود به تعبير (يا سيدى) ياد مى كند. در روايات ديگر نيز شبيه اين گونه تعبيرات را از ايشان مشاهده مى كنيم؛ مثلاً در حديثى كه صدوق رحمه اللهآن را نقل مى كند، آن حضرت خطاب به امام زمان خود عرض مى كند: «... و كيف ذاك يا مولاى؟ قال عليه السلام : لانّه لا يرى شخصه...».^۲ كه در اين روايت از امام خود به (مولا) ياد مى كند.
2. از اينكه عقايدش را بر امام زمان خود عرضه مى كند و از او مى خواهد كه در مورد آنها نظر دهد، استفاده مى شود كه آن حضرت عليه السلام به امامت و مرجعيت علمى و دينى و عصمت و امامت اهل بيت عليهم السلامبه طور قطع معتقد بوده است؛ همانگونه كه از حديث عرض دين به خوبى اين نكته استفاده مى شود.
3. از بعض احاديث استفاده مى شود كه حضرت عبدالعظيم حسنى عليه السلام حافظ اسرار اهل بيت عصمت و طهارت عليهم السلام و مورد عنايات خاصه آن بزرگواران بوده است؛ از باب نمونه در حديثى كه مرحوم صدوق از حضرت عبدالعظيم عليه السلام نقل مى كند، بعد از نقل حديث مفصّلى، آن حضرت عليه السلام مى فرمايد: «هذا سرّ الله و دينه و دين ملائكته، فصنه الاّ عن أهله و أوليائه؛^۳ اين سرّ خدا و دين او و دين ملائكه است، پس آن را حفظ كن مگر از اهل و اولياى او». از اين قسمت حديث استفاده مى شود كه آن حضرت عليه السلام مخزن اسرار الهى بوده است.
4. در برخى روايات، تعبيرات و توصيفات بلندى از امامان معصوم شيعه عليهم السلامدرباره حضرت عبدالعظيم عليه السلام مشاهده مى كنيم كه نشانه جلالت و عظمت آن