به وسيله او زمين را از دست كفار و منكران گرفته و پر از عدل و داد مى كند، من نيستم؛ او كسى است كه ولادتش بر مردم پوشيده خواهد ماند و خودش غائب مى شود و افشاى نامش حرام است. او در نام و كنيه همنام پيغمبر خدا است. او است كه زمين برايش هموار مى گردد و هر امر دشوارى برايش آسان مى شود و سيصد و سيزده تن از يارانش، به تعداد نفرات لشكر اسلام در جنگ بدر، از نقاط دور زمين در اطرافش گرد آيند؛ چنان كه خداوند در اين آيه شريفه مى فرمايد: «اينما تكونوا يأت بكم اللّه جميعا إن اللّه على كل شى ء قدير»^۱ ؛ (هر كجا كه باشيد، خداوند همگى شما را مى آورد؛ در حقيقت، خدا بر همه چيز توانا است.) ^۲ چون اين عده در نزد وى اجتماع كنند، كار او بالا گيرد و بعد از آنكه پيمان وفادارى ميان او و يارانش، كه ده هزار مرد مى باشند، منعقد گرديد، به فرمان الهى قيام مى نمايد و چندان از دشمنان خدا را به قتل رساند كه خداوند خشنود گردد.
عرض كردم: آقاى من! چگونه بدانيم خداوند خشنود شده است؟ فرمود: خداوند رحمتى به دل وى مى فرستد و او مى داند كه ديگر خداوند از كشتن آن همه دشمنان دين خشنود شده است. ^۳

روايت فوق را همچنين علامه مجلسى از كتاب اكمال الدين نقل كرده است، اما در پايان آن چنين آمده است: «فاذا دخل المدينه اخرج اللات و العزى فاحرقهما» ^۴ ؛ چون به مدينه بيايد لات و عُزّا را بيرون مى آورد و آتش مى زند». ^۵