أَن تَسْتَقْسِمُوا بِالأَزْلاَمِ .»
امام عليه السلام پاسخ دادند:
مردمانى در دوران جاهليت بودند كه شترى را مى خريدند و آن را بين ده نفر تقسيم مى كردند. سپس تيرهايى كه مخصوص قمار بود، روى شتر تقسيم شده مى گذاشتند. از اين ده عدد تير، هفت عدد برنده و سه عدد بازنده بودند . تيرهاى برنده را، فَذّ ، توأم ، نافِس ، حِلْس ، مُسبل ، مُعَلّى و رقيب مى گفتند و تيرهاى بازنده را، فسيح ، منيح و وَغْد نامگذارى كرده بودند . اگر تير بازنده اى به نام يكى از شريكان بيرون مى آمد، يك سوم قيمت شتر را مى باخت. آنها اين عمل را تكرار مى كردند تا هر سه تير بازنده به نام سه نفر از آن ده نفر بيرون آورده شود . وقتى چنين مى شد، آن سه ملزم بودند قيمت شتر را بپردازند . پس از آن، شتر را مى كشتند و آن هفت نفر كه شتر به آنها رسيده بود، گوشت او را مى خوردند و به آن سه نفر ديگر چيزى نمى دادند . زمانى كه اسلام آمد، اين عمل را حرام كرد . ¹
2-1. در روايتى، كلينى از احمد بن مهران، از حضرت عبدالعظيم حسنى و او از على بن اسباط و او هم از سليمان [بن عمران فرّاء كوفى ]مولا طِرْبال نقل كرده كه هِشام جواليقى از امام صادق عليه السلام پرسيده است: «سُبْحَانَ اللّهِ» ² چه معنايى دارد؟
امام جواب داد: «تنزيهه»؛ ³ مقصود از سبحان الله، منزّه دانستن خداوند از هر عيب و نقصى است.