آنها را نادرست و گناه مى شمرد. در اين آيات از مجازات شديد مرتكبان برخى از گناهان سخن به ميان آمده است و نيز از حالات افرادى مانند كافران كه يأس از خدا دارند و... استفاده شده است كه اين گونه اعمال گناهى بزرگ است. اين روش در واقع، نوعى استنباط از گفتار و برخورد خداوند و ارزيابى او از بندگان است.
به هر حال امام عليه السلام در پاسخ پرسش عمرو بن عبيد گفته است:
«نعم يا عمرو ! أكبر الكبائر الإشراك باللّه ؛آرى اى عمرو! بزرگ ترين گناهان، شرك ورزيدن به خداست. خداوند مى گويد: «مَن يُشْرِكْ بِاللّهِ فَقَدْ حَرَّمَ اللّهُ عَلَيْهِ الْجَنَّةَ» ؛۱«هركس براى خدا شريكى قائل شود، پروردگار بهشت را بر او حرام خواهد كرد.»
امام عليه السلام از محروم شدن مشرك از بهشت، استفاده كرده كه شرك به خدا، گناهى بزرگ است.
امام عليه السلام گناه كبيره ديگر را در اين گفتار، نااميدى از رحمت خدا دانسته و گفته است: «و بعده اليأس من رَوحِ اللّه ؛ و پس از شرك، نااميدى از رحمت خداوند، از گناهان كبيره است، زيرا خدا فرموده است:
«إِنَّهُ لاَ يَيْأَسُ مِن رَوْحِ اللّهِ إِلاَّ الْقَوْمُ الْكَافِرُونَ» ؛۲از رحمت پروردگار نوميد نمى گردند ، مگر گروه كافران.»
استدلال به آيه از اين جهت است كه يأس از رحمت الهى، كارى كافرانه تلقى شده است و بنابراين، گناه به حساب مى آيد.
سپس امام عليه السلام در امان دانستن خود از مكر خدا را از گناهان كبيره معرفى كرده است، زيرا خداوند مى فرمايد:
