از معاصى بزرگ، ترك عامدانه نماز است و يا هر عملى كه خداوند آن را واجب كرده است، زيرا رسول خدا صلى الله عليه و آله فرمود :
هركس نماز را از روى قصد و عمد ترك كند، از ذمّه پروردگار و پيغمبرش بيرون است .»
از گناهان بزرگ، پيمان شكنى و قطع رحم است. خداوند مى فرمايد :
«[وَ الَّذينَ يَنقُضونَ عَهدَ اللّهِ مِن بَعدِ ميثاقِهِ وَ يَقطَعونَ ما اَمَرَ اللّهُ بِه اَن يُوصَل]...أُولئِكَ لَهُمُ اللَّعْنَةُ وَ لَهُمْ سُوءُ الدَّارِ؛^۱كسانى كه پيمانهاى خدا را پس از بستن آن بشكنند و قطع كنند، آنچه را كه خدا دستور به پيوند آن داده است، همانها، مشمول لعنت خداوند هستند و براى آنان جايگاه بدى هست .»
امام كاظم عليه السلام در ادامه افزوده است: در اين هنگام، عمرو بن عبيد از محضر امام صادق عليه السلام بيرون رفت، در حالى كه گريه اش بلند شده بود و مى گفت : هلاك گرديد كسى كه از نزد خود مطلبى گفت و با شما در فضيلت و دانش خصومت ورزيد . ^۲
همين روايت را كلينى از تعدادى از راويان شيعى نقل كرده است. از احمد بن خالد، از عبدالعظيم حسنى، كه گفته او اين حديث را از امام هادى شنيده و ايشان از پدرشان و امام رضا عليه السلام از امام كاظم عليه السلام كه روزى عمرو بن عبيد وارد بر امام صادق شد و سلام كرد و نشست و آيه اى را تلاوت كرد و از گناهان كبيره پرسيد و امام به تفصيل بر اساس آيات قرآن جواب داد و از جمله نكته هاى پيش گفته را بر زبان آورد. ^۳
عمرو بن عبيد، راوى اين حديث، از اهالى بصره است. از اين حديث بر مى آيد كه