است. آنچه امام در جواب عبدالعظيم مطرح كرده، بيان يكى از مصاديق ذبيحه هايى است كه به نام غير خدا ذبح مى شوند. و تنها ذكر شدن بيان آيه از سوى امام عليه السلام براى اهميت آن است.
در سلسله اين روايت، سهل بن آدمى هست كه برخى مانند نجاشى او را تضعيف كرده اند و برخى ديگر توثيقش نموده اند. ۱
2-3. در روايت ديگرى كه كلينى از احمد بن مهران از عبدالعظيم حسنى از على بن اسباط از على بن عُقْبه از حكم بن ايمن نقل كرده، آمده است: ابوبصير گفته از امام صادق عليه السلام درباره اين آيه سؤال كردم: «أَلَّذِينَ يَسْتَمِعُونَ الْقَوْلَ فَيَتَّبِعُونَ أَحْسَنَهُ اولئك الّذينَ هديهُم اللّه» ؛۲ كسانى كه سخن را مى شنوند و بهترين آن را تبعيت مى كنند، كسانى اند كه خداوند هدايتشان كرده است.» امام عليه السلام در پاسخ پرسش ابوبصير فرموده است:
هُمُ المُسلّمُون لآل مُحمّدٍ ، الَّذين إذا سَمِعُوا الحديثَ لَم يَزيدُوا فيهِ وَ لَم يَنقصوا منهُ ، جاؤوا بِهِ كما سَمِعُوه؛۳آنان كسانى هستند كه خود را تسليم آل محمد صلى الله عليه و آله كرده اند و هرگاه حديثى شنيدند، در آن كم و زياد نكردند و خبر را همان گونه كه شنيدند، رساندند .
سند اين روايت به دليل بودن احمد بن مهران ۴ ضعيف است. از اين كه بگذريم، آيه به صورت مطلق درباره شنيدن سخن و تبعيت از بهترين آنها است؛ بى آنكه اشاره به كسانى داشته باشد. اما مطابق نقل، امام صادق عليه السلام آيه را در موردى مهم به كار برده و آن هم نه تنها شنيدن و تبعيت كردن، بلكه دقيق شنيدن سخنان اهل بيت عليهم السلام و گزارشگرى درست و بى كم و كاست از آن سخنان است. اين تفسير را هم مى توان بيان
1.وسائل الشيعة، ج ۲۰، ص ۲۱۳.
2.زمر (۳۹) ، آيه ۱۸.
3.كافى، ج ۱، ص ۳۹۱؛ وسائل الشيعة، ج ۱۸، ص ۵۷.
4.معجم رجال الحديث، ج ۴، ص ۱۴۰.
