گفتنى است آنچه در اين روايت نقل شده، بر فرض صحت استناد، بيان متعلق «كفور» و نيز بيان «حق» در فراز دوم روايت است و جزئى از آيه نيست.

روايتى از امام حسين عليه السلام

ابن قولويه قمى از پدرش از سعد بن عبدالله و عبدالله بن جعفر حميرى ، از احمد بن محمد بن عيسى ، از محمد بن خالد برقى ، از عبدالعظيم حسنى علوى ، از حسن بن حكم نخعى ، نقل كرده كه كثير بن شهاب حارثى گفته: روزى در رحبه خدمت امير مؤمنان عليه السلام نشسته بوديم ناگهان حسين عليه السلام از دور پيدا شد. در اين هنگام على بن ابى طالب خنده اش گرفت به اندازه اى كه دندانهايش نمايان شد . و فرمود : خداوند اقوامى را در قرآن ذكر كرده كه آسمان بر آنها گريه نكرده است: «فَمَا بَكَتْ عَلَيْهِمُ السَّماءُ وَ الأَرْضُ وَ مَا كَانُوا مُنظَرِينَ» ؛^۱آسمان و زمين بر آنان گريه نكردند و مهلت هم داده نشدند.» سپس افزود: «و الّذى فَلَقَ الحَبَّة و برأ النسمة ليقتلنّ هذا و لتبكينّ عليه السماء و الأرض» ؛^۲لكن به خداوندى كه دانه را شكافت و انسان را آفريد، اين را ـ يعنى حسين بن على ـ مى كشند و آسمان و زمين بر او مى گريد .»

آيات مؤيد سخنان امام على عليه السلام

شيخ طوسى از جماعتى نقل كرده از ابو مفضل كه گفته است: ابو احمد، عبيدالله بن حسين بن ابراهيم علوى براى ما روايت كرد كه پدرم نقل كرد كه عبدالعظيم حسنى رازى در منزلش، در رى، برايم گفت از امام جواد عليه السلام و او از پدرانش و آنان از امام سجاد عليه السلام و ايشان از پدرش امام حسين عليه السلام و او از پدرش على بن ابى طالب عليه السلام نقل