كرده كه امام على عليه السلام گفته است: چهار چيز است كه خداوند آنها را نازل كرد كه در كتابش مرا با آنها تصديق كرد. من گفتم: مرد در زير زبانش پنهان است و وقتى سخن مى گويد آشكار مى شود. پس از آن، خداوند اين آيه را نازل كرد: «وَ لَتَعْرِفَنَّهُمْ فِى لَحْنِ الْقَوْلِ» ؛^۱و به آنها پى خواهد برد با آهنگ سخنشان.» من گفتم: هر كس دشمن آن است كه به آن جاهل است. خداوند اين آيه را نازل كرد: «بَلْ كَذَّبُوا بِما لَمْ يُحِيطُوا بِعِلْمِهِ وَ لَمَّا يَأْتِهِمْ تَأْوِيلُهُ» ؛^۲بلكه دروغ دانستند كه به آن احاطه علمى نداشتند، و هنوز تأويل آن به آنها نرسيده بود.»
گفتم: قدر و يا قيمت هر كس به اندازه احسان او است. سپس خداوند در ماجراى طالوت نازل كرد: «إِنَّ اللّهَ اصْطَفَاهُ عَلَيْكُمْ وَ زَادَهُ بَسْطَةً فِى الْعِلْمِ وَ الْجِسْمِ» ؛^۳و خداوند او را برگزيد و در دانش و بدن برترى داد.»
گفتم: قتل موجب كاستى قتل مى شود. خداوند اين را نازل كرد : «وَ لَكُمْ فِى الْقِصَاصِ حَيَاةٌ يَا أُوْلِى الأَلْبَابِ» ؛^۴و براى شما در قصاص زندگانى است اى صاحبان خرد ناب.»^۵

روايتى به شكل آيه

يك روايت در ميان روايات عبدالعظيم حسنى وجود دارد كه در آن، آيه اى از قرآن به گونه اى غير از قرائت رايج آورده شده است. در اين روايت، عين كلمات آيه قرآن به عنوان سخن امام نقل شده است.
احمد بن مهران از عبدالعظيم از هشام بن حكم روايت كرده است كه امام