افزون بر اين چنان كه آمد، امام هادى عليه السلام در پايان گفتار عبدالعظيم عليه السلام ، درستى عقايد او را تأييد كرد و بر جايگاه والاى معنوى اش گواهى داد.

مهاجرت به رى

منابع تاريخى نشان مى دهند كه حضرت عبدالعظيم براى رهايى از فشار و آزار مأموران متوكّل عبّاسى به سوى ايران حركت كرد. صاحب بن عبّاد (م 385ق)، نخستين دانشورى است كه رساله اى درباره حضرت عبدالعظيم نگاشته است. در رساله اين دانشمند آمده است:
ابوالقاسم عبدالعظيم بن عبدالله بن على بن حسين بن زيد بن حسن بن على بن ابى طالب، مردى پارسا و عابد به شمار مى آمد، به راستگويى و امانتدارى شُهره بود و در دين، دانشمند شمرده مى شد. او از امام هادى و امام عسكرى عليهماالسلام روايت داشت و از امام صادق، امام كاظم و امام رضا عليهم السلام با واسطه، سخن نقل مى كرد. آن بزرگوار، كتاب هاى خُطَب اميرالمؤمنين عليه السلام و يوٌم و ليلةٌ در آداب عبادات شب و روز را به رشته نگارش كشيد و از آن جا كه تحت تعقيب نيروهاى متوكّل قرار داشت، عراق را به قصد رى ترك گفت. عبدالعظيم عليه السلام در اين شهر، در محلّى كه «سَكَّةُ الموالى» خوانده مى شد، در خانه يكى از پيروان اهل بيت، فرود آمد. او شب و روز به عبادت مى پرداخت و گاه به زيارت آرامگاه حمزة بن موسى بن جعفر مى شتافت.
پس از مدّتى، خبر ورود آن بزرگوار، ميان شيعيان پخش شد. مؤمنان، از دور و نزديك به ديدارش شتافتند و از وى معارف و احكام الهى آموختند.