مقدمه

زيارت در اصل به معناى ملاقات و ديدار و بازديد است. هنگامى كه گفته مى شود: «زُرتُ صَديقي» مقصود اين است كه به ديدار دوستم رفتم و او را ملاقات كردم، و آنجا كه مثلاً گفته مى شود: «زرتُ المتحف»؛ يعنى از موزه بازديد كردم.
اما در محاورات و گفتگوهاى ميان متدينان و مسلمانان واژه «زيارت قبور» معمولاً بار معنوى دارد و توأم با احترام و اكرام است و نيز حكايت از باور به ماوراء الطبيعه دارد؛ مثلاً كسى كه به زيارت قبر پدر خود يا مادر خود مى رود حتماً به اين خاطر است كه براى آنان احترام خاصى قائل است و مى خواهد به اين وسيله آنان را تكريم كند و معلوم باشد كه ايشان را فراموش نكرده است. علاوه بر اين، چون معتقدان به مبدأ و معاد مرگ را نيستى نمى دانند و براى شخص متوفّى، زنده بودن و توجه به بازماندگان و نيز توجه و علاقه به قبر خود را باور دارند به زيارت قبر او مى روند كه با سلام دادن به او و احياناً سخن گفتن با او هم او را احترام، و هم گاهى از وى تقاضاى دعاى خير كنند يا براى او از خداى متعال درخواست مغفرت يا علو درجات نمايند.
البته زيارت قبور و رفتن به گورستان ها موجب عبرت گرفتن هم هست كه اين خود نيز بسيار براى زائر سازنده است. از اين رو به زيارت قبور مؤمنان رفتن، كارى است پسنديده و همواره مسلمانان اين كار صحيح را انجام مى داده اند و رواياتى كه به زيارت قبور مؤمنان سفارش مى كند مى تواند مؤيد و امضاى آن كار عقلايى و نيز بيان استحباب شرعى آن باشد.