هنگامى كه خداوند به من توفيق داد به زيارت اميرمؤمنان عليه السلام مشرف شدم و در اطراف روضه و حرم آن حضرت مشغول مجاهده و رياضت شدم و خداى متعال به بركت اميرمؤمنان برايم مكاشفات و حالاتى پيش آورد كه اگر بخواهم بازگو كنم شايد افرادى انكار كنند.
تا اينجا از شرح عربى نقل شد. در شرح فارسى فرموده اند:
تا آنكه شبى نشسته بودم در رواق، سنه اى دست داد؛ يعنى خواب خفيف دست داد. گويا بر در روضه مقدسه عسكريينم و خودم را گويا در مقابل قبر امام هادى عليه السلام مى بينم و حضرت صاحب الامر عليه السلام پشت بر صندوق داده اند رو به درگاه. چون نظرم به حضرت افتاد شروع نمودم در خواندن زيارت جامعه كه در حفظ داشتم به صداى بلند مانند مدّاحان. در حضور امام زمان در كنار قبر عسكريين در آن حالت مكاشفه و يا بگو بين خواب و بيدارى. فلمّا أتممتها قال (صلوات اللّه عليه): نِعمَ الزيارة؛ وقتى زيارت را به پايان بردم امام زمان عليه السلام فرمود چه خوب زيارتى است و عرض كردم و اشاره كردم به قبركه زيارت جد شماست؟ حضرت تقرير فرمودند. (يعنى عرض كردم كه زيارت منسوب به امام هادى عليه السلام است كه قبرش اينجاست؟ امام زمان عليه السلام هم تقريركردند).
سپس مرحوم مجلسى فرموده: «فالحاصل انه لا شكّ لي أنّ هذه الزيارة من الحسن الهادى عليه السلام ».
اين سندى بى واسطه است كه مجلسى اوّل براى زيارت جامعه نقل كرده است.
در جايى ديگر نيز فرموده: اگر مى خواهيد زيارت جامعه را بخوانيد روشى را من پيشنهاد مى كنم: يكى از ائمه را كه به او خطاب مى كنيد اصل قرار دهيد و بقيه را تبع، و بعد فرموده كه در رؤياى صادقانه و حقّه ديدم كه امام هشتم عليه السلام اين كيفيت كه من در نظر داشتم را تقرير كرد و تحسين كرد.