چون در غالب اين مكان ها در طول سال ها، اهل ايمان حاضر شده و عبادت كرده و دعا خوانده و با خداى متعال راز و نياز و با معصومان سر و سرّى داشته اند، از اين جهت هم اين مكان ها متبرك شده و با ساير سرزمين ها فرق دارد پس اگر در اين مكان ها براى اينكه مى توند محل اجابت دعا و نظر لطف الهى باشد برويم و عبادتى انجام دهيم بسيار بجا است.
چون تمام امامزاده ها به عنوان فرزندان و ذرارى رسول خدا و على مرتضى و فاطمه زهرا وائمه هدى عليهم السلام مطرح هستند به عنوان اينكه احترام به آنان و محل قبر آنان و يا محل احتمالى قبر آنان، احترام به رسول اللّه و معصومان است نيز مستحسن مى باشد. اما اگر مقصود اين است كه به عنوان آن امامزاده، به زيارت او برويم و عرض ادب نماييم براى تشخيص اينكه آنجا واقعاً امامزاده اى يا يكى از اولياى خدا دفن است چند راه داريم:
يك: خودِ ما و يا با نقل هاى مورد اعتماد، از صاحب آن قبر كرامتى ديده و يا شنيده باشيم؛ مانند اينكه درباره مثلاً امامزاده داود اطراف تهران چنين مى گويند.
دو: توجه و عنايت خاص برخى از علما و فقها و بزرگان دين به يك مزار براى ما ثابت شود؛ مانند اينكه در احوال مرحوم ملا فتح على سلطان آبادى، آن عارف و معلم اخلاق معروف، نوشته اند كه در عتبات عاليات به برخى از زائران اراكى مى گفته:
اگر به نيابت من امامزاده محمد عابد (كه در دو فرسخى اراك است) را زيارت كنى من به نيابت تو در كربلا امام حسين عليه السلام را زيارت مى كنم (يا اميرمؤمنان را در نجف دو جور نقل شده است). ^۱
سه: اين كه آن مكان مزار آن امامزاده است از چنان شهرتى برخوردار باشد كه نياز به تحقيق و پى گيرى (دست كم در زمان ما) نداشته باشد مانند مزار حضرت شاه چراغ فرزند موسى بن جعفر عليهم السلام در شيراز.