فصل اول: انسان و خداوند

1. عبادت و عبوديت

احمد بن محمد بن خالد برقى كه معاصر و راوى آن حضرت است، مى گويد: عبدالعظيم در حال خوف و فرار از خليفه، وارد شهر رى گرديد و در سرداب منزل يكى از شيعيان ساكن شد. وى در آن زيرزمين كه مخفيگاه او بود، روزها روزه دار بود و شب ها به نماز مى پرداخت. ^۱ در وصف پارسايان آمده است: « «كانُوا قَلِيلاً مِنَ اللَّيْلِ ما يَهْجَعُونَ وَ بِالْأَسْحارِ هُمْ يَسْتَغْفِرُونَ»؛^۲اندكى از شب را مى خوابند و در سحرگاهان به دعا و استغفار مى پردازند».
دلا بسوز كه سوز تو كارها بكندنياز نيم شبى دفع صد بلا بكند
عتاب يار پرى چهره عاشقانه بكشكه يك كرشمه تلافى صد جفا بكند
ز ملك تا ملكوتش حجاب بردارندهر آن كه خدمت جام جهان نما بكند^۳
مرحوم رازى مى نويسد: «در عبادت آن حضرت رسيده است كه در مدت عمرش بيشتر روزها بلكه غالب ايام را روزه و شب ها را به عبادت و نيايش خداوند متعال مى گذرانيده است». ^۴

عبوديت و بندگى

برنامه هاى عبادى مثل نماز و روزه و دعا و زيارت، همه براى ايجاد روحِ بندگى و كوبيدن انانيت و خودپرستى است كه سرلوحه دعوت همه انبيا و از بزرگ ترين