از نعمت ها و امتيازهاى وطن و ايثار و فداكارى هاى فراوان در راه خدا، انسان را به ياد ياران مخلص پيامبر صلى الله عليه و آله مى اندازد كه براى خدا هجرت كردند و با دست خالى و پاى برهنه و دل كندن از كسب و كار و خانه و زندگى در جمع خويشان و گزينش آينده اى پرخوف و خطر، نقد جان بر كف اخلاص نهادند و دل در گروِ محبت خدا نهادند. راستى اگر ايمان و محبت خدا نبود، چگونه قابل تصور بود كه ايشان خود را به آب و آتش زند و از مدينه به عراق از آن جا به رى برسد.
اينك نگاهى به برخى از روايات مسند حضرت عبدالعظيم مى اندازيم. قال رسول اللّه صلى الله عليه و آله للناس و هم مجتمعون عنده: «أحبّوا اللّهَ لِما يَخْدُوكم به مِن نِعَمه، و أحبّوني للّه تعالى، و أحبّوا قرابتي لي؛ ¹ به خدا عشق بورزيد، زيرا هر روزه به شما نعمت مى دهد و مرا براى خدا دوست بداريد و به نزديكانم براى من محبت كنيد».
اين روايت، تفسير آيه هاى شريفه قرآنى در باب محبت است؛ مانند: «قُلْ إِنْ كُنْتُمْ تُحِبُّونَ اللّهَ فَاتَّبِعُونِي يُحْبِبْكُمُ اللّهُ» ² و آيه شريفه: «وَ الَّذِينَ آمَنُوا أَشَدُّ حُبًّا لِلّهِ» ³
حضرت عبدالعظيم تنها و غريب نبود، چون پروانه قلبش در طواف شمع محبت حق گردش مى كرد؛ همان گونه كه جد بزرگوارش امير مؤمنان على عليه السلام از خداى تعالى در دعا عرضه مى دارد:
(اللَّهُمَّ إِنَّكَ آنَسُ الآنِسِينَ لِأَوْلِيَائِكَ وَ أَحْضَرُهُمْ بِالْكِفَايَةِ لِلْمُتَوَكِّلِينَ عَلَيْكَ تُشَاهِدُهُمْ فِي سَرَائِرِهِمْ وَ تَطَّلِعُ عَلَيْهِمْ فِي ضَمَائِرِهِمْ وَ تَعْلَمُ مَبْلَغَ بَصَائِرِهِمْ فَأَسْرَارُهُمْ لَكَ مَكْشُوفَةٌ وَ قُلُوبُهُمْ إِلَيْكَ مَلْهُوفَةٌ إِنْ أَوْحَشَتْهُمُ الْغُرْبَةُ آنَسَهُمْ ذِكْرُكَ وَ إِنْ صُبَّتْ عَلَيْهِمُ الْمَصَائِبُ لَجَاُوا إِلَى الإِسْتِجَارَةِ بِكَ عِلْماً بِأَنَّ أَزِمَّةَ الْأُمُورِ بِيَدِكَ وَ مَصَادِرَهَا عَنْ قَضَائِكَ) ⁴ ؛ بار خدايا، تو براى دوستانت برترين مونس و همدمى، و هم براى آنان كه بر تو توكل