دارند بهترين كارسازى. تو آنان را در آينه دلشان مى بينى و از نهانشان باخبرى و بر ميدان ديد و بصيرتشان دانايى، پس رازهايشان نزد تو هويدا و دل هايشان براى تو شيفته و شيداست. اگر غربت و تنهايى آنان را به وحشت اندازد به ياد تو انس گيرند و اگر از هر سو بر سرشان بلا ببارد، به حضرتت پناه آرند و سر بر آستانت نهند، چون مى دانند كه سررشته كارها به دست توان مند تو و در حوزه فرماندهى و تدبيرت است».
پرتويى از مناجات موسى با خدا
اين روايتِ مسند حضرت عبدالعظيم در سيره دلدادگان وادى عشق الهى بسيار آموزنده است وى از حضرت جوادالائمه، از پدرانش از امام باقر عليهم السلام نقل مى كند: موسى بن عمران در مكالمه اش با خداى عزيز و جليل پرسيد: «إلهي فما جزاء من قام بين يديك يصلّى؟ پاداش كسى كه در پيشگاهت به نماز بايستد چيست؟».
خداوند فرمود: «اُباهي به ملائكتي راكعاً و ساجداً و قائماً و قاعداً و من باهَيتُ به ملائكتي لم اُعذّبه؛ به حالتى كه در ركوع و سجود و قيام و قعود دارد، بر ملائكه ام مباهات و افتخار مى كنم و به هر كه من مباهات كنم، عذابش نمى كنم».
موسى پرسيد: «إلهي فما جزاءُ من كفّ أذاه عن الناس و بَذَل معروفه لهم؟؛ چيست پاداش كسى كه آزارش را از مردم بازدارد و خوبى ها و خيراتش را بر مردم ارزانى دارد؟».
قال: يا موسى! «تناديه النار يوم القيامة: لا سبيل لي عليك؛ پاسخ داد اى موسى، روز قيامت آتش ندايش كند: من به هيچ وجه به تو دسترسى ندارم».
پرسيد: پروردگارا! «فما جزاء من ذكَرَكَ بلسانه و قلبه؟؛ چيست پاداش آن كسى كه با دل و زبان به ياد تو باشد؟».
فرمود: اى موسى! «اُظِلُّهُ يومَ القيامة بظلّ عرشي و أجعلُه في كنفي؛ روز قيامت او را در سايه عرشم و در كنف حمايت خودم قرار مى دهم».
