تشكر از يكديگر

قال الامام الرضا عليه السلام : «من لم يشكر المُنْعِم من المخلوقين لم يشكر اللّه عزوجل^۱؛ آن كه از مردمِ نعمت رسان سپاس گزارى نكند، از خداى عزيز و جليل شكرگزارى نكرده است».
گرچه نعمت دهنده اصلى خداست و همه نعمت ها هم از او است: «بر سرِ هر سفره بنشستم خدا رزّاق بود»، ولى از اين روايت برمى آيد كه خدا تشكر از واسطه هاى فيض و فضل خود را نيز شكر خويش مى داند و بر انجام دادنش اصرار دارد.
از امام سجاد عليه السلام نقل است: «يقول اللّه تبارك و تعالى لعبدٍ مِن عبيده يَوْم القيامة: أشَكَرتَ فلاناً؟ فيقول: بل شَكَرتُك يا ربِّ، فيقول: لَمْ تشكُرني إذ لَمْ تَشكُرهُ^۲؛خداى تبارك و تعالى در قيامت به بنده اى از بندگانش مى فرمايد: آيا از فلانى تشكر كردى؟ جواب مى دهد: پروردگارا! بلكه از تو سپاسگزارى كردم، آن گاه خدا مى فرمايد: چون از او تشكر نكردى، از من هم سپاس گزارى نكرده اى».
شايد راز اين مطلب، همان نكته اى باشد كه در مقدمه اين فصل گفته شد كه اصولاً اسلام بر تشكيل جامعه اى كه روح صفا و صميميت و مهر و محبت بر آن حاكم باشد تأكيد مى كند تا زمينه بسيارى از مفاسد منتفى شود. از طرفى ترك تشكر، باعث بستن راه احسان و نيكوكارى مردم است و از مصاديق «منّاعٌ للخير» ^۳ محسوب مى گردد، زيرا بسيارى از مردم انتظار دارند از خدماتشان تشكر شود وگرنه دلسرد مى شوند.

چراغ هاى راه

حضرت عبدالعظيم به امام جواد عليه السلام عرض مى كند: از احاديث جدّتان برايم بگوييد. حضرت از قول اميرالمؤمنين عليه السلام فرمود: «... لو تكاشفتم ما تدافنتم؛ اگر بدى هاى پوشيده شما بر همديگر افشا و آشكار مى شد، يكديگر را دفن نمى كرديد».
توضيح: رحمت گسترده الهى، گناهان وبدى هارامى پوشاند، درمجازات وعقاب تعجيل