نمى كند و فرصت توبه مى دهد و براى زندگى شرافت مندانه افراد جامعه اسلامى هرگونه آبروريزى را ممنوع مى كند، به كسى اجازه غيبت، تهمت، قذف و پرده درى نمى دهد و از همه برتر، گاهى خداوند آبروى تصنعى و غير استحقاقى براى انسان فراهم مى آورد؛ همان گونه كه امام على عليه السلام در دعاى كميل عرضه مى دارد: «و كَمْ مِن ثناءٍ جميلٍ لَستُ أهلاً له نشرتَهُ^۱؛چه بسا ثنا و تمجيد زيبا كه برايم منتشر كردى با اين كه شايسته اش نبودم».
شايد منظور از حديث مذكور نيز همين باشد كه اگر شما از باطن همديگر باخبر مى شديد، حاضر نمى شديد به تجهيز و تدفين يكديگر بپردازيد، زيرا مرده را شخصى فاسق و فاجر و ... مى دانستيد.
ترجمه ديگر روايت چنين است: اگر شما از نهان همديگر آگاه مى شديد، اسرارتان را پوشيده نگاه نمى داشتيد و بر اثر كم ظرفيتى، يكديگر را بى آبرو مى كرديد.
حضرت عبدالعظيم گويد: از امام خواستم بيشتر برايم بگويد. فرمود: «قال اميرالمؤمنين عليه السلام : إنكم لن تسعوا الناس بأموالكم فسعوهم بطلاقة الوجه و حسن اللقاء...؛شما هرگز نمى توانيد با دارايى هايتان مردم را به خود متوجه سازيد، پس بكوشيد آنان را با چهره گشاده و خندان و برخوردى خوش جذب كنيد، زيرا شنيدم از رسول خدا صلى الله عليه و آله كه مى فرمود: شمانمى توانيد مردم را بااموالتان جذب كنيد، پس آنان را بااخلاقتان جذب كنيد».
به امام جواد عرض كردم: اى فرزند رسول خدا بيشتر برايم بفرماييد. از قول امام على عليه السلام فرمود: «مَنْ عَتَب على الزمان طالَتْ مَعْتَبَتُه؛ كسى كه به زمان خود خشمگين گردد ناراحتى اش طولانى خواهد شد».
عرض كردم: اضافه بفرماييد. فرمود: قال اميرالمؤمنين عليه السلام : «مجالَسَةُ الأشرار تُورثُ سُوءَ الظّنِ بالأخيار؛همنشينى با افراد پست، باعث بدگمانى به خوبان است».
توضيح: تمام تلاش و كوشش انسان ناشى از نيت و اهداف و اغراض او است. شاكله تصميم و نيت هم از قلب و درون دل شكل مى گيرد. اين جاست كه آگاهى هاى