مى دانيم كه آمرزش حقوق الهى سريع تر و آسان تر از بخشايش حق الناس است، زيرا آن مدّعى ندارد ولى اين دارد. در همين دنيا مردم تنگ نظر به دشوارى گذشت مى كنند چه رسد به روز تغابن و تنگ دستى آخرت. اگر خداوند رزق و روزى ما را در اين عالم در اختيار مردم قرار داده بود، براى لقمه نانى خوار و ذليل و پست مى شديم؛ همان گونه كه در دعاهاى ماه مبارك رمضان مى خوانيم:
«الحمدللّه الذى ء وكَلَني إليه فَأكرَمَني و لم يَكِلْني إلى الناسِ فَيُهِينُوني؛سپاس مخصوص خدايى است كه مرا به خودش وانهاد و از اين نظر باعث اكرام و احترام و آقايى من شد و مرا به مردم وانگذاشت كه به من اهانت كنند».
پس از درخواست بيشتر، اين جمله را از امام على عليه السلام نقل مى فرمايد: «قيمة كلّ امرى ءٍ ما يُحْسِنُه؛ارزش هر كس به اندازه چيزى است كه آن را خوب مى داند و در آن مهارت دارد».
گويند: نظامى شاعر در نصيحتى به فرزندش گفت: «اگر پالان دوزِ ماهرى باشى بهتر است از آن كه خياط بدى باشى». اگر كسى حتى در مشاغل عادى و متوسط، به مهارت و خوبى خوشنام و مشهور شود، بهتر از كسى است كه مراحل دانشگاهى را هم طى كرده و در پى اشتغال سرگردان است يا شغلى را هم برگزيده ولى كارش كساد است. امروزه معماران كم سوادى را مى بينيم كه خدمت رسانى و رونق كارشان، از بسيارى از دارندگان مدارك و معارج سطح بالا، بهتر و بيشتر است.
نيز از امام على عليه السلام نقل مى فرمايد: «المرءُ مَخبوءٌ تحتَ لسانِه؛مرد در زير زبان خود پنهان است». توضيح:

تا مرد سخن نگفته باشدعيب و هنرش نهفته باشد
چو در بسته باشد چه داند كسىكه گوهرفروش است يا پيله ور
شخصيت، روحيات و هنرها، ملموس و مجسّم نيست تا مثل ظواهر با