بِذلِكَ الحَسَنات و يَرْفَعْ لَكُم به الدَّرجاتِ في الآخرة ¹ ؛ پس از من هرگاه اهل ريب و معاصى را ديديد، از آنها بيزارى جوييد و بسيار به آنها دشنام بدهيد تا به فساد و خرابكارى در اسلام طمع نكنند و مردم از آنها برحذر شوند و از بدعت هاى آنها نياموزند تا خدا براى شما در برابر اين كار حسنات نويسد و درجات آخرت را براى شما بالا برد».

ج) برخورد با برادران:

حضرت عبدالعظيم گويد: از حضرت امام جواد عليه السلام شنيدم كه مى فرمود: «ملاقاة الإخوان نَشْرَةٌ و تلقيحٌ للعقل و إن كان نزراً قليلاً^۲؛ديدار با برادران ايمانى باعث شكوفايى و بارورى عقل است، هرچند اندك و كم باشد».امام صادق عليه السلام طبق روايتى مى فرمايد: «تزاوَرُوا فأنّ في زيارتكم إحياءٌ لِقُلُوبِكُم و ذِكراً لاَحاديثنا...؛به ديدن همديگر برويد، زيرا ديدار شما، زنده كردن دل هاى شما و يادآورى احاديث ما است و احاديث ما، شما را به هم مهربان مى كند. اگر بدان عمل كنيد، راه راست و نجات يابيد و اگر آنها را واگذاريد، گمراه و نابود شويد؛ به آنها عمل كنيد كه من ضامن نجات شمايم».^۳
بسيارى از احاديث اهل بيت عليهم السلام كه به جوامع روايى و از آن كتاب ها به ما رسيده است، در عصر خفقان، از راه ديدارهاى شيعيان، ثبت و ضبط و حفظ مى شد، زيرا شيعه آزادى نداشت تا مدرسه و كتابخانه و ... تشكيل دهد. خود حضرت عبدالعظيم در شهر رى به صورت نيمه مخفى در سردابى زندگى مى كرد و شخصيت هاى متعددى كه از او استفاده برده اند، عمدتاً بر اثر مراوده و ديدارهاى خصوصى بوده است.