در روايتى كه برقى در محاسن نقل كرده و صحبت از كشته شوندگان در حدود و مرزها به ميان مى آيد حضرت صادق عليه السلام قسم ياد مى فرمايد و مى گويد :
« واللّه ما الشهداء الاّ شيعتنا وإن ماتوا على فراشهم »^۱.قسم به خدا شهيد محسوب نمى شود مگر شيعيان ما گر چه بر سر بالش از دنيا بروند .
با توجه به مواردى كه ذكر شد اگر « منزله شهادت » يا معناى توسّعى شهيد را در نظر بگيريم موارد چندى به حضرت عبد العظيم عليه السلام تعلّق مى گيرد :
اولاً : كشته شدن بر ولايت اهل بيت عليهم السلام و محبت آل محمد صلى الله عليه و آله . حضرت عبدالعظيم همان است كه دينش را بر امام هادى عليه السلام عرضه كرده و حضرت تصديقش فرمودند ، و در زمانى كه بسيارى از سادات ، داعيه خلافت را پيش گرفتند او تسليم محض اهل بيت بود با اينكه موقعيت اجتماعى ، علمى و مذهبى وى به گونه اى بود كه مى توانست موقعيت دنيوى براى خويش ايجاد كند .
در روايتى امام صادق عليه السلام به مالك جهنى فرمودند : « يا مالك ! إنّ الميت منكم على هذا الأمر شهيد بمنزلة الضارب فى سبيل اللّه »^۲.اى مالك ! كسى كه از شما بر اين امر ـ يعنى ولايت ما اهل بيت ـ بميرد شهيد مى باشد و به منزله جنگجوى در راه خداست .
و نيز فرمودند :
« ما يضرّ رجلاً من شيعتنا أيّة ميتة مات : أكله السبع أو احرق بالنار أو غرق أو قتل ، هو واللّه شهيد »^۳.
چه ضررى دارد ( چه فرقى دارد ) شيعيان ما چگونه بميرند : خوراك درندگان شوند يا طعمه حريق يا غرق شوند يا كشته شوند ؟ آنان قسم به خداوند شهيد هستند .