برنخورده ، لذا در اين مقام توجهى بيشتر به عبارت منقول مى دهد .
عبارت ابن شهرآشوب چنين است : « وممن دُفِنَ حيّاً » .
« دُفِنَ » صيغه مجهول و « حيّاً » حال از آن مى باشد يعنى : « از جمله كسانى كه دفن شد در حالى كه زنده بود » .
و اين همان معناى « زنده بگور كردن » است .
وتعجّب است كه مرحوم كجورى در « جنة النعيم » با اينكه عبارت طريحى را در منتخب نقل كرده و ترجمه تحت اللفظى نيز نموده ولى بدين مطلب التفاتى نفرموده است .
زنده به گور كردن كه معادل انگليسى آن « defossion » است بيشتر براى محكومين به اعدام براى اجراى حكم عقوبتى بكار مى رود ^۱ .
فاروقى در «المعجم القانونى» ^۲ ذيل واژه فوق مى نويسد : الوأد : دفن المحكوم حيّاً تنفيذاً لعقوبة الاعدام فيه .
و ماده « وأد » مشترك با « موؤود » يا « موؤودة » است كه خداوند در قرآن كريم ياد كرده و مى فرمايد : « وَإِذَا الْمَوْءُودَةُ سُئِلَتْ * بِأَيِّ ذَنبٍ قُتِلَتْ » . هنگامى كه از دختر زنده بگور شده پرسيده شود كه : به كدامين گناه كشته شد؟!
علامه مجلسى در «بحار الانوار» ^۳ مى فرمايد : والموؤد الذى دفن فى الأرض حيّاً كما كان المشركون يفعلون فى الجاهلية ببناتهم ^۴ .
موؤود كسى را گويند كه زنده در زمين دفن شود آن گونه كه مشركان در زمان جاهليت با دختران خود مرتكب مى شدند .
و البته اين حكم ـ يعنى زنده به گور كردن ـ موارد مشابه دارد خصوصاً در بين علويان .