عبدالعظيم نيز از آن كتاب مأخوذ باشد . البته با توجه به سياق عبارت نمى توان به اخذ از آن كتاب جزم كرد . عبارت قبل و پس از آن چنين است :
وقتل عدة من الشيعة ذكره القاضى ابوالحسن في صفوة التاريخ فجلس اهل العراق كلهم فى التعازى حتى اعادوا القبر وسموا ظهره .
وممن دفن من الطالبيين حياً عبدالعظيم الحسنى بالرى ومحمد بن عبداللّه بن الحسن .
قال الصفوانى : وجد فى برج انهدم رؤوس آل الرسول عليهم السلام ^۱ .
ابن شهرآشوب در عبارات قبل و پس از عبارت مورد نظر از دو نفر نام برده و به نام يك كتاب نيز تصريح كرده است :
1. قاضى ابوالحسن در صفوة التاريخ.
2. صفوانى .
سياق عبارت به گونه اى نيست كه بتوان تشخيص داد عبارت مورد نظر را از يكى از دو منبع مذكور نقل كرده باشد ، بلكه احتمال مى رود مصدر ديگرى غير از آنچه ذكر شد داشته است ، خصوصاً با توجه به سياق مثالب النواصب كه مطالب را در بسيارى از موارد سلسله وار نقل مى كند بدون اينكه مصادر آنها مربوط به يكديگر باشند .
در مورد «قاضى ابوالحسن» بايد گفت : بياضى در «الصراط المستقيم» ^۲ از او مطلبى نقل كرده و مى گويد : فى صفوة التاريخ لابى الحسن الجرجانى .
محمد طاهر قمى شيرازى نيز در اربعين ^۳ خود از صفوة التاريخ قاضى ابوالحسن جرجانى ياد كرده است .
سركيس در معجم المطبوعات ^۴ از او ياد كرده و مى گويد : قاضى ابوالحسن على بن عبدالعزيز بن حسين بن على جرجانى شافعى ( 366 ـ 390 ) قاضى جرجان بود و به قضاوت رى نيز دست يافت . سپس از شيخ ابواسحاق نقل مى كند كه او فقيهى شاعر