برخى ديگر مى گويند: حد از او با توبه ساقط مى شود، به شرط آنكه پيش از سلطه بر وى باشد؛ لكن حق الناس مثل خون و مال از وى ساقط نشود. اين مذهب شافعى است.
بعضى ديگر گفته اند: همه اين عقوبات از وى ساقط مى شود، مگر اينكه مالى را برده باشد و عين آن مال موجود باشد. در اين صورت، بايد مال را به مالكش برگرداند و يا خونى كرده باشد و اوليا طلب خون كنند. اين مذهب مالك و اوزاعى و ليث بن سعد است.
برخى مى گويند: «اگر به زنهار آيد و توبه بكند، توبه اش قبول كنند و امانش دهند و به هيچ چيز او را مؤاخذه نكنند از خون و مال.» اين قول سدّى است. ^۱

سوم: زنا

مستند حرمت و مجازات زنا بسيارى از آيات قرآن است كه در اين ميان چند آيه صراحت و شهرت بيشترى دارد: آيات 15 و 16 سوره مائده، و آيه 2 سوره نور. شيخ ابوالفتوح رازى در ذيل آيه دوم سوره نور به تفصيل احكام حد زنا را در فقه شيعه و نيز از زبان عالمان برجسته اهل تسنن، به ويژه رهبران چهار مكتب فقهى مشهور آن، بيان كرده است. در بحث از آيات ديگر نيز، به ويژه آيات 15 و 16 مائده، مباحثى در اين موضوع مطرح شده است.
«الزّانِيَةُ وَالزّانِي فَاجْلِدُوا كُلَّ واحِدٍ مِنْهُما مِائَةَ جَلْدَةٍ وَ لا تَأْخُذْكُمْ بِهِما رَأْفَةٌ فِي دِينِ اللّهِ إِنْ كُنْتُمْ تُؤمِنُونَ بِاللّهِ وَالْيَوْمِ الاْخِرِ وَ لْيَشْهَدْ عَذابَهُما طائِفَةٌ مِنَ الْمُؤمِنِينَ»^۲ ؛ «زن زنا كننده و مرد زانى، بزنى هر يكى را از ايشان صد تازيانه، و نبايد تا بگيرد شما را به آن رحمتى در دين خداى، اگر شما ايمان دارى به خداى و روز بازپسين، بايد تا حاضر آيند به عذاب ايشان گروهى از مؤمنان.»