«برنجانى ايشان را. عطا و قتاده و سُدّى گفتند به زبان برنجانى ايشان را و تعيير و سرزنش كنى؛ مانند اينكه: از خداى نترسى، و شرم ندارى؟ مجاهد گفت: دشنام دهى ايشان را. عبداللّه عباس گفت: برنجانى ايشان را به دست و زبان، و ايذاى دست، زدن به نعل و كفش باشد، اگر توبه كنند و عمل نيك كنند، اعراض كنى از ايشان و ايذاء مكنى ايشان را، و اين حكم نيز منسوخ است به حد و رجم، و حد از قرآن معلوم است و رجم از سنت.» ^۱
به نظر ما حد كسى كه لواط كند، اگر ايقاب صورت گرفته باشد، قتل است و امام مى تواند او را با تيغ بكشد يا ديوارى بر او خراب كند يا او را از بلندى به زير پرت كند؛ اما اگر ايقاب صورت نگرفته باشد، اگر لاطى محصن باشد، بايد او را رجم كنند و اگر محصن نباشد، بايد صد تازيانه اش بزنند.
شافعى دو قول دارد: يكى آنكه حكم لاطى همان حكم زانى است: اگر محصن بود رجم، و اگر نامحصن بود حد. زهرى و حسن بصرى و ابويوسف و محمد ابن حسن نيز همين را مى گويند. قول ديگر شافعى اين است كه در هر حال او را بكشند، چه محصن باشد و چه غيرمحصن. ابوحنيفه مى گويد: بر او حد نيست؛ بلكه تعزير مى شود. ^۲

2. وطى بهيمه

اگر كسى حيوانى را وطى كند، به نظر ما بر او تعزير است، نه حد. اين مذهب مالك و ثورى و ابوحنيفه نيز هست. شافعى سه قول دارد: يكى موافق اين اقوال، دوم آنكه حكمش حكم زانى است، و سوم اينكه حكمش حكم لايط است. ^۳
اتيان بهيمه به دو گواه ثابت مى شود. ابوحنيفه نيز دو گواه را كافى مى داند؛ اما شافعى مى گويد بايد چهار گواه بياورند. ^۴