دندان بود، شانزده در مواخير دهن و دوازده در مقاديم او. آنچه در مواخير دهن بود هر دندانى را بيست و پنج دينار ديت بود، جمله چهارصد دينار باشد، و آنچه در مقاديم دهن بود هر دندانى را پنجاه دينار، جمله ششصد دينار باشد، مجموع جمله هزار دينار، و آنچه زياده اين باشد آن را ديتى مفرد نبود، جز كه آن خود مفرد نكنند. اگر آن دندان مفرد بركنند كه زايد بود ثلث ديت دندان اصلى باشد در او، و دندانى كه سياه شده باشد ديت او ربع ديت دندان صحيح باشد. چون چيزى بر دندان كسى زند سياه شود و يا شكافته، در او ثلث ديت آن دندان باشد اگر بيفكنند.
اگر دندان كودكى بيفكنند، انتظار كنند؛ اگر برنيايد قصاص مى كنند و يا ديت بستانند بر آن موجب كه گفتيم، و اگر برآيد، قصاص نبايد كردن و ارش بايد ستدن، ميان آنكه اگر بنده بودى و آن دندان بودى او را، يا نبودى در تفاوت قيمت.» ۱
7. «و هر چه بر اندام آدمى دو باشد، بر هر دو ديت تمام بود و بر هر يكى نيمه، و آنچه يكى باشد چون: زبان و بينى و اندام مرد و اندام زن بر او ديت تمام باشد.» ۲
8 . ديه از بين بردن جنين را ابوالفتوح چنين تقرير مى كند: «تا نطفه است در صلب پدر به رحم مادر نارسيده، آن را ده دينار سرخ، تا اگر كسى آن نطفه بر او تباه كند، چنان كه در حال خلوت او بترساند يا بر او هجوم كند تا آن آب بر او تباه شود و به رحم زن نرسد، او را به جنايت ده دينار ببايد دادن، و اگر مرد قصد كند و از زن آزاد عزل كند و آب به رحم او نرساند، ده دينار به هر يك نوبت بر او لازم باشد كه به زن رساند. اما اگر از پرستار مملوكه عزل كند، بر او هيچ
1.روض الجنان، ج ۶، ص ۴۰۰.
2.همان، ص ۴۰۰ .
