لذّت مطلوب

لذّت مطلوب، آن است كه دو ويژگى عمده داشته باشد: يكى «پايدار بودن» است. لذّتى كه پايدار نباشد، خيرى در آن نيست ^۱ و بلكه بالاتر از اين، در شهوتى كه پايدار نباشد، لذّت پايدار (يا واقعى) وجود ندارد. ^۲ كسى كه از شهوات دنيا چشمپوشى مى كند، بهشت را براى خود خريده است . ^۳ لذا خوش بخت ترينِ مردم، كسى است كه عفّت پيشه كند و لذّت هاى ناپايدار دنيا را به خاطر لذّت هاى پايدار آخرت، ترك كند. ^۴
ويژگى دوم، «پيامد سوء نداشتن» است. شهوتى كه درد و رنج در پى داشته باشد، خيرى ندارد. ^۵ چنين شهوتى، هرچند سرآغازش شادى و طرب است، امّا پايان آن، گرفتارى و بدبختى است. ^۶ كسى كه همنشين شهوت باشد، اسير پيامدهاى تلخ آن است. ^۷ «شيرينى لذّت» ، قابل مقايسه با «تلخى پيامد»هاى آن نيست. ^۸ بنا بر اين ، آيا چنين شهوتى را مى توان لذت بخش دانست؟
بدون شك، لذّتى كه آميخته بار ودرد است، لذّت نيست. ^۹ چگونه مى توان از شهوت، لذّت برد، درحالى كه دربردارنده انواع آفت هاست ^۱۰ و به جاى اين كه چيزى به ارمغان آورد، بسيارى از داشته هاى مفيد انسان را مى سوزاند؟! محروم ساختن انسان از بسيارى نعمت ها، ويژگى شهوتِ مهار نشده اى است كه از «خطّ قرمز» گذشته است. ^۱۱ شايد آدمى نتواند تصوّر كند كه آنچه در برابر يك لذّتِ آنى از دست مى دهد، تا چه اندازه بزرگ است. يك محاسبه منطقى سود و زيان، انسان خردمند را متوجّه مى سازد كه لذّت آنى، ارزش تحمّل آن همه محروميت را ندارد. بد نيست يك بار هم كه شده، محروميت هاى حاصل از شهوت سركش يا همان لذّتجويىِ مهارنشده را مرور كنيم .