عفّت در رفتار

پَرواپيشگى در رفتار و عفاف گرايى در كردار ، عرصه هاى گوناگون زندگى فردى و اجتماعى را فرا مى گيرد ، مانند عفّت در پوشش ، يعنى گزينش جامه اى كه با هويّت دينى ، هنجارهاى اخلاقى ، شخصيت والاى انسانى و ارزش هاى متعالى اجتماعى ، سازگار باشد و حوزه ارتباط هاى انسانى را به نمايشگاهى از جلوه هاى بدنى و دوخت و دوز مُدگرايانه تبديل نكند ؛ عرصه هاى فرهنگى ، اقتصادى و سياسى را جلوه گاه عريان نمايى هاى هوس انگيز و خردسوز نگرداند و به جاى تجلّى عقلانيت و دين ورزى و اخلاق پيشگى و انسانيّت ، «حيوانيّت لجام گسيخته» را به ميدان نياورَد . مسئله «حجاب» در دين اسلام ، همان عفّت در پوشش است .
يكى ديگر از ابعاد عفّتِ رفتارى ، «عفّت جنسى» است . عفّت جنسى در فرهنگ اسلامى داراى جلوه هاى زيرين است :
1 . پرهيز از نگاه آلوده ؛ ^۱
2 . خلوت نكردن با نامَحرم ؛ ^۲
3 . تماس بدنى نداشتن با نامَحرم ؛ ^۳
4 . پرهيز از خود ارضايى و آميزش نامشروع ؛ ^۴
5 . نداشتن تجلّى تحريك آميز در مجامع ؛ ^۵
6 . واسطه نشدن براى فحشا ؛ ^۶
7 . گريز از عوامل تحريك آميز . ^۷
همه اين پرهيزها در روايات به عنوان عفّت «فَرْج» (اندام هاى جنسى) يعنى «پاك دامنى» آمده است . يكى ديگر از جلوه هاى عملى عفّت در فرهنگ اسلامى ، عفّتِ اقتصادى است كه در روايات از آن به عفّت «بطن» (شكم) تعبير شده است . ^۸