4 . حوزه معمارى
در معمارى سنّتى ، حجاب هاى ساختارى بسيارى وجود داشت . در بسيارى از خانه هاى سنّتى ايران ، دو بخش درونى و بيرونى بود . قسمت بيرونى ، براى آمد و شد ميهمان ها و غريبه ها فراهم مى گشت و قسمت درونى، سراى آسايش محارم و اهل خانه بود . بر در خانه ها ، دو كوبه متمايز قرار داشت : يكى از كوبه ها ويژه مردان و ديگرى مخصوص زنان بود . هر كوبه ، صداى خاصّى داشت كه با آن ، مرد بودن يا زن بودن كوبنده در ، مشخص مى گشت و اهل خانه مى فهميدند زن ، پشت در است يا مرد و بر همين اساس ، يا مرد براى گشودن در مى رفت يا زن ؛ امّا پس از راه يافتن فرهنگ برهنگى به ادبيّات ، هنر و ورزش غربى ها ، معمارى غربى نيز نماد بى عفّتى گشت .
در ابتدا ساختمان ها به گونه اى طرّاحى شدند كه به جاى ديوار از نرده هاى آهنين بهره مى بردند . اندك اندك ، معمارى برهنگى به درون خانه ها كشيده شد . ابتدا آشپزخانه ها بدون در و دروازه يا به اصطلاح «اوپن» شد و سپس ديوارهاى حمّام و اتاق هاى ديگر ، بلعيده و يا به شيشه تبديل شد .
اساسا آپارتمان سازى، با راهروها و آسانسورهاى تنگ و مشترك، پنجره هاى مُشرف به هم و اين گونه اختلاط هاى ناگزير ، از حيا و عفاف مى كاهد . ۱
1.مى بينيد كه عفّت ، عرصه هاى گوناگون زندگى را فرا مى گيرد . قرآن كريم ، عفّت در راه رفتن را مطرح مى كند . زن ها در زمان قديم ، خلخال به پا مى كردند . خلخال ، يك آويزه زينتى بوده است و هنگام راه رفتن، آهنگ گوش نواز آن ، دل ها را وسوسه مى كرده است . قرآن كريم مى فرمايد : «و پاهاى خود را [به گونه اى به زمين] نكوبند تا آنچه از زينتشان نهفته مى دارند ، معلوم گردد» (سوره نور ، آيه ۳۱) .
و داستان راه رفتن عفّتمند دختر حضرت شعيب عليه السلام نيز جالب است : «پس يكى از آن دو زن ـ در حالى كه به آزرم ، گام بر مى داشت ـ نزد وى آمد» (سوره قصص ، آيه ۲۵) و وقتى مى خواستند به طرف شعيب بروند ، حضرت موسى عليه السلام به آن دختر فرمود : تو از پشت سر من راه بيا كه ما به پشت سر زنان نگاه نمى كنيم (بحار الأنوار ، ج ۱۳ ، ص ۳۲) .
