رابطه اى غير هَنجارى

حال، حامد مى دانست كه اولاً رابطه عاشقانه، على رغم زيبايى هاى رُمانتيك آن، يك رابطه غير هنجارى محسوب مى شود كه دير يا زود بايد به رابطه اى منطقى و به هنجار تبديل شود، به طورى كه قواى شناختى (عقلانى) شخص بتواند احساسات و هيجاناتِ او را تحت كنترل داشته باشد و اگر دو نفر بخواهند زندگى خوبى داشته باشند يا دو دوست ، بخواهند دوستى پايدارى داشته باشند، چاره اى جز اين ندارند كه يك دوستىِ «به هنجار» داشته باشند.
البته آنچه حامد تاكنون دريافته بود، تنها نظر و ديدگاه علم روان شناسى (به عنوان يك علم تجربى) بود و بى شك، علم تجربى ، محدوديت هاى خاص خودش (مثل محدوديت روش تحقيق، ابزار تحقيق و...) را دارد . به همين خاطر، حامد، بسيار علاقه مند بود كه در اوّلين فرصت ، ديدگاه اسلام را نيز بداند و بفهمد كه: آيا روان شناسى با دين، هم عقيده است يا خير؟