حجاب در شريعت يهود

رواج حجاب در بين زنان قوم يهود، مطلبى نيست كه كسى بتواند آن را مورد انكار يا ترديد خود قرار دهد. مورّخان، نه تنها از مرسوم بودن حجاب در بين زنان يهود سخن گفته اند، بلكه به افراط ها و سختگيرى هاى بى شمار آنان نيز در اين زمينه تصريح كرده اند. در كتاب حجاب در اسلام، آمده است:
گرچه پوشش، در بين عربْ مرسوم نبود و اسلام، آن را به وجود آورد، ولى در برخى ملل غير عرب، به شديدترين شكل، رواج داشت. در ايران و در بين يهود و مللى كه از فكر يهود پيروى مى كردند، حجاب، به مراتبْ شديدتر از آنچه اسلام مى خواست ، وجود داشت. در بين اين ملت ها ، صورت و دست ها هم پوشيده مى شد. حتى در بعضى از ملت ها سخن از پوشيدن زن و چهره زن نبود، بلكه سخن از پنهان كردن زن بود و اين فكر را به صورت يك عادتِ سفت و سخت درآورده بودند. ^۱
ويل دورانت، كه معمولاً سعى مى كند موارد برهنگى يا احيانا تزيينات و آرايش هاى زنان هر قوم را با آب و تاب نقل كند تا آن را طبيعى جلوه دهد، در اين مورد مى گويد:
در طول قرون وسطا، يهوديان ، همچنان زنان خويش را با البسه فاخر مى آراستند، ليكن به آنها اجازه نمى دادند كه با سر عريان ، به ميان مردم روند. نپوشاندن موى سر، خلافى بود كه مرتكب را مستوجب طلاق مى ساخت. از جمله تعاليم شرعى ، آن بود كه مرد يهودى نبايد در حضور زنى كه موى سرش هويداست، دست دعا به درگاه خدا بردارد. ^۲
او در توصيف زنان يهودى مى گويد:
زندگى جنسى آنان على رغم تعدّد زوجات، به طرز شايان توجّه، منزّه از خطايا بود. زنان آنان دوشيزگانى محجوب، همسرانى ساعى، مادرانى پُرزا، و امين بودند و از آن جا كه زود وصلت مى كردند، فحشا به حدّاقل، تخفيف پيدا مى كرد. ^۳
در كتاب مقدّس يهوديان، موارد متعدّدى يافت مى شود كه به طور صريح و يا ضمنى، حجاب و پوشش زن و مسائل مربوط به آن، مورد تأييد قرار گرفته است. در برخى از آنها لفظ «چادر» و «برقع» به كار رفته است كه نشانگر كيفيت پوشش زنان آن عصر است. ^۴ اينك به پاره اى از آن موارد اشاره مى گردد.