بخطیئة لیس یحیی بن زكریا»^۱ و «ما منّا إلَّا من همّ أو عصی إلَّا یحیی بن زكریا فإنّه ما همّ و لا عصی»^۲ تعبیر «ما من نبی» و «ما منّا» به طور قطع، دچار نقل به معنا و تغییر شده است.

جالب این که روایت دوم _ که پرسش‌گری آن را از شیخ مفید سوال کرده است _ تغییر یافته از روایت «ما من عبد عبد اللَّه عزّ وجلّ إلا و قد أخطأ أو همّ بخطإ، ما خلا یحیی بن زكریا، فإنّه لم یذنب، و لم یهمّ بذنب»^۳ است. این متن با تغییر در بخش ابتدایی به شکل «ما من أحد من ولد آدم...» گزارش شده است.^۴ علامه طباطبایی رحمه الله ویژگی عدم همّ به گناه را به معصومان از انبیا و امامان تعمیم داده و پنداره تخصیص یحیی علیه السلام به این خصیصه را ناشی از سوء تعبیر و نقل به معنای راویان خوانده است:

۰.أقول: و هذا المعنی مروی من طرق أهل السنة بألفاظ مختلفة و ینبغی تخصیص الجمیع بأهل العصمة من الأنبیاء و الأئمة، و إن كانت آبیة عنه ظاهراً، لكن الظاهر أن ذلك ناشئ من سوء تعبیر الرواة لابتلائهم بالنقل بالمعنی و توغلهم فیه.^۵

در برخی متون روایتِ یحیی علیه السلام، داوری خداوند از عملکرد و عبادت یحیی در روز قیامت یا لحظه مرگ افزوده شده است؛

_ «كل ابن آدم یلقی الله بذنب قد أذنبه... إلا یحیی بن زكریا فإنه كان "سَیداً و حَصُوراً و نَبِیاً مِنَ الصَّالِحِینَ"».^۶

_ «لیس من أحد یلقی الله إلا أذنب إلا یحیی بن زكریا فإنه لم یذنب و لم یهم بامرأة».^۷

_ «كل بنی آدم یأتی یوم القیامة و له ذنب، إلا ما كان من یحیی بن زكریا».^۸

_ «... ما من عبد، عبد الله عز وجل إلا و قد أخطأ أو هم بخطأ ما خلا یحیی بن زكریا، فإنه لم یذنب، و لم یهم بذنب».^۹