اخلاق پزشک در مواجهه با بیمار از منظر آموزه های دینی

نشریه : حدیث و اندیشه

نویسنده : پديدآورنده : رسول محمد جعفری

چکیده :

بیگمان علم دین و علم طب، نقش سترگی در قوام و دوام جامعـه بـه دوش دارنـد؛ چـه این که وظیفه علم دین سلامت روح انسـان اسـت و وظیفـه علـم طـب سـلامت جسـم انسان (همان مرکب). بنا بر این، صـاحبان هـر دو علـم نقشـی بـی بـدیل در جامعـه ایفـا میکنند. از این روی، همان گونه که اولیای دین اخلاقمـدارترین افـراد جامعـه بودنـد، گزافه گویی نیست اگر گفته شود که سزا است طبیبان نیز بیش از دیگـر پیشـه وران، بـه آراستگی اخلاقی درآیند؛ چه این که یکـی بـا بیمـاران روحـی مواجـه اسـت و دیگـری بـا بیماران جسمی. با بهره گیری از آموزه های دینـی مـیتـوان در یـک تقسـیم بنـدی کلـی، اخلاقیات پزشک را در مواجهه با بیمار به دو دسته تقسیم کرد: نخست، وظیفه پزشـک در مقابل بیمار و دیگر، وظیفه پزشک دردرمان بیمار. ذیل عنوان نخست، هفت وظیفه اخلاقـی مـیتـوان بـه دسـت داد و تحـت عنـوان دوم نیـز هفـت وظیفـه اخلاقـی قابـل شناسایی است.