تلاش ها و اهتمام هاى فراوان داشته اند كه حاصل آن به تحرير درآمدن كتب فراوانى در زمينه مصطلح الحديث است. با اين وجود ، گاه معنا و مفهوم برخى اصطلاحات حديثى با وجود استعمال فراوان آنها ، در اين كتب ، چندان روشن نشده است. لفظ «جيّد» از اين دست اصطلاحات است كه با وجود كاربرد فراوان آن ، به ويژه در كتب سنن اربعه ، جز اشارات مختصر سيوطى در تدريب الراوى ، مطلبى ديگر در مورد مفهوم آن نيامده است. اين نكته ، باعث شده تا نگارنده در راستاى پرده برداشتن از معناى لفظ جيّد ، مقاله فوق را بنگارد. وى براى رسيدن به مفهوم جيّد ، چند مرحله را پشت سرگذاشته است: در ابتدا اشارات و كلمات سيوطى را در مفهوم جيّد آورده ، به اعتقاد سيوطى ، جيّد به معناى صحيح يا مرتبه اى بين صحيح و حسن است. در گام بعد ، مدلول لفظ را از طريق بررسى شانزده حديث و سندى سنن اربعه ، كه در مورد آنها لفظ جيّد به كار رفته است پى جويى مى كند. در ذيل هر حديث ، تخريجات آن را نيز مى آورد. اگر حديث در صحاح اصلى باشد ، به تخريج آن از صحاح اكتفا مى كند و در غير اين صورت ، تمامى طرق ممكن حديث را از ساير كتب حديثى ، نقل مى كند.
پس از اين ، به بررسى راويان احاديث مى پردازد و نام ، كنيه ، شهر ، شيوخ ، شاگردان ، حال رجالى ، حل تعارض بين توثيقات و تضعيفات هر يك را در ذيل نام آنان مى آورد و درجه و مرتبه هر حديث را با توجه به بررسى هاى رجالى پيشين ، بيان مى دارد. با توجه به تمامى بررسى ها چنين به دست مى آورد كه از مجموع شانزده حديث ، نه حديث «حسنٌ لذاته» ، چهار حديث «حسن لغيره» ، يك حديث ضعيف است و دو حديث صحيح كه در آنها تدليس ، صورت گرفته است.
بنابر اين مى توان گفت كه عنوان جيّد ، غالبا در مورد حسن لذاته وحسن لغيره استعمال مى شود و سخن سيوطى در تعيين معنا و مفهوم آن ، چندان دقيق نيست. در پايان مقاله ، به رابطه قوى و جيّد و مدلول عبارت «جوّده» مى پردازد.