حسن افطس بن علىّ بن علىّ بن الحسين بن على بن ابى طالب عليهم السلام
چون پدرش على به رحمت ايزدى پيوست مادر حسن كه كنيزكى سنديّه بود، به وى حمل داشت، پس از تولّد چون به حدّ بلوغ رسيد در نزد محمد بن عبداللّه بن حسن مثنّى بن حسن مجتبى كه معروف به نفس زكيّه و امام ششم زيديّه است و او را مهدى مدعود دانند؛ به سر مى بُرد و در وقت خروج محمد بر منصور، حسن، رايت محمّد را در دست داشت وى را به جهت طول قامت، رُمح آل ابى طالب مى گفتند. چون محمّد به قتل آمد، حسن از خوف بنى عباس مخفى شد.
وقتى كه امام به حق ناطق جعفر بن محمد الصادق عليه السلام به عراق آمدند، روزى به منصور فرمودند: آيا مايل هستى خدمتى به رسول خدا كنى؟ منصور عرض كرد بلى. حضرت فرمودند: از جرم حسن بن على درگذر. منصور به فرمايش آن حضرت حسن را عفو كرد و اين حديث و حديثى كه از حضرت صادق عليه السلام نقل خواهد شد برهانى قاطع بر صحّت نسب حسن است.
و بعضى از نسّابين مثل ابوجعفر محمّد سيّد حسنى نسّابه؛ صاحب كتاب مبسوط و ابن طباطبائى نسّابه؛ كه طعن در نسب و سيادت وى زده اند بى جاست.
و بيشتر از نسّابين از عامه و خاصّه تصحيح نسب او را كرده اند؛ چنان كه شيخ شرف نسّابه در كتاب موسوم به انتصار بنى فاطمة الاشرار افطس را از اشرار بنى فاطمه شمرده و در حقيقت، حالتش خالى از شرارت هم نبوده؛ چنان كه نسبت به حضرت صادق عليه السلام مكرّر سوء ادب كرد.
روايت است وقتى حضرت صادق عليه السلام را مرضى عارض شد به امام موسى كاظم عليه السلام فرمودند: هفتاد دينار به افطس بده و فلان مبلغ و فلان را به ساير بنى فاطمه برسان. سالمه كنيز آن حضرت عرض كرد: يابن رسول اللّه هفتاد دينار به افطس مى دهى و حال آن كه با شفره خيال قتل شما را داشت؟! حضرت فرمودند:
