المشركين حيث وجدتموهم» ¹ فجعل لذلك محلاًّ [و قال «و لا تعزموا عقدة النكاح حتى يبلغ الكتاب أجله» ] ² و لكلّ اجل كتابا.
اين فقرات امثالى است براى آن كه جهاد را مانند ساير فرايض محلى است و در وقت آن واجب و در غير وقت آن ممنوع است. مى فرمايد: خداى تعالى فرموده «مكشيد صيد را در حالتى كه شما در احرام باشيد» آيا كشتن صيد اعظم است يا قتل نفس انسانى كه خداى آن را حرام نموده؟! و خداى عزّ و جلّ براى هر چيزى موضع و محلّى قرار داده و فرموده «آن گاه كه از احرام خارج و مُحلّ شديد صيد نمائيد» و فرمود «از شعائر اللّه و حدود الهيّه تجاوز نكنيد در ماهى كه خداى تعالى در آن جهاد را حرام كرده جهاد ننمايند» پس خداى شهور را چند ماه معلوم گردانيده كه دوازده باشد و چهار ماه از آن كه رجب و ذى القعده و ذى الحجه و محرم باشد اشهر حرم قرار داده و فرموده «در آن شهور بر روى زمين سياحت كنيد و قتال ننماييد و بدانيد كه شما عاجزكننده نيستيد خداى را چه در تحت ملك و سلطنت او باشيد» و فرموده «چون اشهر حرم خارج شود بكشيد اى مؤمنين، مشركان را در هر مكان كه بر ايشان دست يابيد» پس خداى تعالى براى جهاد محلى فرض نموده و نيز فرموده «واقع مسازيد شما صيغه نكاح را در زنى كه در عدّه وفات باشد تا آن كه عدّه او به انتهى رسد» پس براى هر چيز جائى و محلّى مخصوص معيّن نموده.
فان كنت على بينة من ربّك و يقين من امرك و تبيان من شأنك، فشأنك و الاّ فلا ترومنّ امراً انت منه فى شكّ و شبهة و لا تتعاط زوال ملك لم تنقص اكله و لم ينقطع مداه و لم يبلغ الكتاب اجله [فلو قد بلغ مداه و انقطع اُكله و بلغ الكتاب اجله] لا نقطع الفصل و تتابع النّظام و لأعقب اللّه فى التابع و المتبوع الذلّ و الصّغار اعوذ باللّه من امام ضلّ عن وقته فكان التابع فيه اعلم من المتبوع.