طاهر بن يحيى، كه سادات بنى كاس و بنى احمد و بنى فليسيّه از صلب او باشند.
عباس بن يحيى، كه پدر ابراهيم و محمد بود كه در سنه سيصد و بيست و سه از ليالى جمعات شبى با هم به زيارت مشهد اميرالمؤمنين على عليه السلام بيرون آمدند و هر دو را قرامطه اسير گرفتند و به مجر ^۱ بردند محمد پس از چندى خلاصى يافت ولى از ابراهيم خبرى نشد.
و حسين بن يحيى كه نقباى بصره اولاد او باشند.
على بن يحيى كه به لقب كيسلله مشهور است. ذريّه بسيار از وى به روى زمين ماند و اولادش چند بطن و چندى فخذ ^۲ شدند به تعداد بعضى از معارف بطون و افخاز وى اكتفا شود از آن جمله است؛ بنوالهيجا و بنوالشوكية و بنوالمطروف و بنوعدنان و بنوالفتوح و بنوالسدره و بنوحميد.
و ديگر از پسران يحيى، عمر بن يحيى است. مشايخ فن انساب گويند: هو اكثر اخوته عقبا، يعنى او از شش برادر ديگر در عقب و نسل فزون تر است.
از سه پسر اولاد و احفاد او نهاد. يكى يحيى بن عمر بود كه از ائمّه زيديه است در سال دويست و پنجاه هجرى بر مستعين عباسى خروج كرد؛ در كتب مقاتل و مغازى مسطور است كه يحيى بن عمر بن يحيى به واسطه ضيق معاش و كثرت ديون به سامرّه رفت و وصيف ترك را گفت: از بيت المال چيزى به من ده كه از تنگى معيشت و فزونى ديون خلاص شوم.
وصيف او را دشنام داده يحيى خشمناك از نزد او بيرون آمد و به كوفه رفت و مردم اعراب را به خود دعوت نموده انبوهى بر وى گرد آمدند پس بيت المال كوفه را شكست و دو هزار دينار و هفتاد هزار درهم كه موجود بود برگرفت و به لشكر قسمت كرد؛ و از شيعه زيديه بسيارى در ظلّ رعايت وى مجتمع شدند كار او چنان