ابونصر نسّابه بخارى ^۱ گويد: از يحيى بن عمر نسلى نماند. برخى از علماى انساب كه بعضى از آل ابى طالب را به يحيى نسبت مى دهند بر خطا باشد.
پسر دوم عمر بن يحيى بن الحسين، محمد بن العمر است كه سادات بنى فدان و اشراف بنى شيبان از نسل و نژاد او باشند.
و پسر سيّم عمر بن يحيى، احمد و او به لقب محدث مشهور است. از يك پسر نسل گذاشت كه حسين نسابه باشد حسين به منصب نقابت ارتقا جست و او اوّل نقيبى است كه بر جميع اشراف ابى طالب نقابت يافت.
در سال دويست و پنجاه و يك هجرى از حجاز وارد عراق شد از دو پسر اعقاب گذارد، زيد؛ كه او را عم عمر گفتندى، نسلش در كوفه منقرض گشت. و ابوالحسين يحيى؛ كه نقيب النقباء شد. از دو پسر نسلش بماند، يكى ابوالحسين محمد فارسى كه مقام نقابت يافت، و ديگر ابوعلى پدر شريف حلبى، خود ابوعلى را نيز شريف حلبى نامند و او چندين سال به امارت حاج استقلال داشت.
از جمله در سال سيصد و سى و نه كه سال رد حجرالاسود است او امير حاج بود، سى و هفت اولاد داشت ولى از آن جمله نژاد وى از سه پسر كه هر سه را محمد نام بود پيوسته گشت. يكى ابوالغنائم محمد بن العمر جدّ بنى المنكر است كه در دارالسلام و غير آن باشند و ديگر ابوطالب محمد بن العمر كه نسل بسيار در حله و هند و غيرهما دارد؛ و ديگر ابوالحسن كه او را شريف جليل گويند مكنتى گزاف و ثروتى بى پايان داشت.
گويند احدى از علويين به اندازه او اموال و املاك نيافت. مزارع و ضياع او به حدى رسيد كه در يك سال هفتاد و هشت هزار جريب زارعت شد. در دولت آل بويه از اركان و اعيان عمال بود وقتى بهاءالدوله ديلمى بر وى غضب كرد، هزار هزار تومان