يستخفّنّك الذين لا يوقنون انّهم لن يغنوا عنك من اللّه شيئا فلا تعجل فانّ اللّه لا يعجل عجلة العباد و لا تسبقنّ اللّه فتعجزك البليّة فتصرعك. يعنى جناب باقر عليه السلام فرمودند: اطاعت خلايق، امام زمان خود را مفروض است از جانب خداى تعالى و طريقتى است كه ممضى دانسته او را در امتيان انبياى سابق و همچنان جارى مى سازد آن را در اين امّت و اطاعت از براى يك تن از اهل البيت كه امام است مفروض شده و دوستى براى تمام اهل البيت است و فرمان خداى تعالى به صبر و تقيّه در زمان تسلّط ظالمان نافذ مى شود و براى جمعى از اولياى خود و آن حكمى است كه اجزاى آن با يكديگر متصل است، به اين معنى كه پس از حسين بن على عليه السلام تا مهدى موعود تمامت ائمّه به صبر مأمورند و از اين حكم هيچ يك از ائمّه مستثنى نشده اند و آن امرى است كه قطع و فصل در آن نشود و رجوعى در آن نباشد و آن امرى است كه خداى آن را ملزم نموده و تدبير آن كرده و ممتد به مدّتى است كه آن مدت نزد خداى تعالى معلوم و معين است. پس اى زيد سبك عقل نگردانند تو را جماعتى كه به ربوبيّت ربّ العالمين يقين ننموده اند زيرا كه اگر خداى تعالى تو را بر خروجت معذب نمايد ايشان دفع عذاب از تو نتواند كرد. پس پيش از وقت، امرى را مرتكب مشو؛ چه خداى تعالى براى عجله عباد در امر مقدر خود تعجيل نكند. و خداى تعالى را در حكمى سبقت مگير كه بليّه و محنت او تو را عاجز كند و بيفكند.
فغضب زيد عند ذلك ثم قال: ليس الامام منّا من جلس فى بيته و ارخى ستره و ثبط عن الجهاد و لكن الامام منّا من منع حوزته و جاهد فى سبيل اللّه حق جهاده و دفع عن رعيّته و ذبَّ عن حريمه. راوى گويد زيد چون اين كلمات را بشنيد در خشم شد و گفت: از اهل بيت رسول اللّه امام آن كس نيست كه در خانه خود بنشيند و پرده پيش روى او آويخته دارد و از مجاهدات با اعدا مسامحت كند و تعلّل، بلكه امام آن كسى است كه مملكت خود از خطر بازدارد و در راه خدا بدان طور كه شايسته است جهاد كند و از رعيّت و حريم خود دفع ضرر نمايد.