علاوه بر فوايدى كه از فروع احكام شرعيه بر آن مترتب مى شود، زيرا كه تشخيص موضوع سيادت از آن مى شود پس احكام شرعيه آن بر آن مترتب مى شود، مثل استحقاق خمس و حرمت زكات و جواز زكات او از براى مثل او، و ترجيح او در امامت در مقام تشاح ائمه، زيرا كه از جمله مرجحات هاشميه است و در سنّ يائس به شصت كه مخصوص به قرشيه است، زيرا كه در اين زمان كسى از سلسله قريش غير از سادات معلوم نيست. و در جمع بين الفاطمتين حرمت و يا كراهت، و در باب اوقاف بر سادات يا وصايا يا نذور و در باب ديات.
و لقب مذكور از براى اين سيد جليل ما يك لقب است كه «صابر» صفت «قاضى» است، يعنى قاضى صابر بر قضاء به حق كه تطميع و تخويف هر چه باشد و هر قدر باشد او را منصرف از حق نمى نموده است، يا اين كه قضا را به صبر و تأنّى به موازين شرعيّه ى قضا كه مانع از خبط و وقوع در باطل است غالبا، نه به شتاب و تعجيل كه موجب خبط و فوت حق است غالباً، يا اين كه دو لقب است قاضى از جهت تصدى قضا و صابر از جهت صبر در موارد صبر.
كيف كان لقب قاضى كشف مى كند از اين كه فقيه بوده است، زيرا كه غير فقيه جاهل به موازين شرعيه ى قضا خواهد بود، پس قضاوت او قضاوت صحيحه نخواهد بود. و از اين جهت مى گوييم كه كلام حضرت رسول صلى الله عليه و آله وسلم در حق اميرالمؤمنين عليه السلام كه: «اقضاكم علىٌّ»، ^۱ دال است بر افقهيّت حضرت سلام اللّه عليه يعنى: افقهكم فى احكام الدّين علىٌّ؛ و سابق بر اين متصدّى قضا نمى شده است مگر فقيه كه اهل بيت اين مقام را داشته است.
و صابر دلالت بر كمال نفس او مى نمايد؛ زيرا كه صبر فضيلتى است در نفس كه كثيرى از فضايل نفس راجع به سوى صبر است مثل تقوى كه صابر بر مشّاق عبادات است.