چهارم اين كه اين امر از فروع مطلبى است كه اصل آن مطلب بى اصل و بى پاست زيرا كه اين از فروع عروسى كردن حضرت قاسم بن الحسن صلوات اللّه و سلامه عليه در صحراى كربلا و حصول زفاف و انعقاد نطفه قاسم ثانى در آنجا، و سوارى شهر بانويه بر ذوالجناح و آمدن او با زبيده خاتون به سوى رى و غايب شدن او در كوه. و اين مطالب اصل و مآخذ صحيحى ندارد، مگر اين كه بعضى از وعّاظ و مرثيه خوان ها ذكر مى نمايند ^۱ تعجّب است از بعضى از افاضل عصر كه اعتقاد به اين مطلب مى نمايند و در مؤلفات خود مى نويسند و نسبت مى دهند بعضى به كتاب مقتل فاضل هندى، مقتلى از ايشان ديده نشده است و مذكور نگشته است. و به ابن ابى جمهور احسائى صاحب مُجلى، در مجلى كه نيست، و مناسبت به اين مطالب ندارد. و كتاب ديگرى كه مناسب اين مطالب باشد از او ديده نشده است و نقل از او نگشته است.
با اين كه شهربانو بنابر اشهر و اصّح در ولادت امام در نفاس وفات كرده است، ^۲ روايت «كامل» مبرّد كاتب «ام على بن الحسين سلامه عليه من ولد يزدجرد معروفة النسب و كانت من خيّرات النساء و كان ابنها برّاً بها يروى انه قيل لعلّى بن الحسين انك من ابر الناس فلم لا تاكل مع امّك فى صحيفة؟ قال: اكره ان تسبق يدى الى ما سبقت اليه عينها و كون قد عققتها».
و ظاهر الدلاله است بر بقاء والده حضرت زيرا كه نيكوكار و رفتار بودن با والده به حدّى كه با او هم غذا نشود كه مبادا دست او پيشى نگيرد بر چيزى كه چشم او پيشى گرفته باشد. يعنى چيزى را كه در اول طعام خواسته، من بردارم و تناول نمايم پس عاق او بشوم، برحسب ظاهر مستلزم است كه اين زن موجوده والده امام عليه الصّلوة و السلام است، و ليكن با اين كه روايت فى نفسها ضعيف است معارضه نمى كند با آن روايات معتبره مشهوره، پس اعتنائى به آن نمى شود. و هر گاه لابد تصديق اين روايت