جهت اين است كه ظهور مقام امامت امام با فضيلت او مغنى است از ظهور اين آثار و كرامات از او.
لهذا هر گاه امام در محلّى باشد كه امامت يا فضيلت او بر اهل آن محل خفائى داشته باشد كرامات از او زياده از سايرين ظاهر مى شود، چنان چه از حضرت موسى بن جعفر صلوات اللّه و سلامه عليهما در بغداد. كرامات متكاثره متواتره ظاهر شده است و مى شود، خصوصاً در ايام سابق كه شيعه بسيار ضعيف بودند و مذهب تشيّع چندان رواجى مثل حال نداشت.
رغماً على انف المخالفين كرامات بزرگ از آن حضرت ظاهر گرديده و از قديم تا حال ديده و شنيده و گفته و نوشته شده است. چنان چه خود اين اقل در زمان جوانى ديدم شخصى از اهل بغداد و ظاهر اين است كه از مخالفين بود مقابل ضريح مبارك ايستاد كه قسم بخورد يا اين كه خورد فوراً بلند شد و به زمين خورد و همچنين دو سه دفعه او را خدام از حرم بيرون كشيدند. بيهوش و مغمى عليه بود تا آن كه نصف شب مرد.
و از اين عجيب تر آن كه در سن نه و ده بودم كه روزى در خدمت مرحوم آقاى والد اعلى اللّه مقامه به حرم حضرت جوادين صلوات اللّه و سلامه عليهما مشرف شديم، ناله و زارى سيّدى بحرينى در بالاى سر شنيديم كه كمال تضرع و جزع مى نمود و متوسّل به حضرت موسى بن جعفر صلوات اللّه و سلامه عليهما بود و مبلغى معيّن نموده بود كه خود حضرت به او مرحمت بفرمايند.
بعضى از مردم خواستند آن وجه را به او بدهند، قبول نكرد. گفت: من از خود حضرت مى خواهم. من در خدمت مرحوم آقا آمديم به سمت پايين يا مشغول زيارت بوديم و اين شخص سيّد همان نحو متوسّل و مشغول گريه و زارى بود كه ناگاه صداى افتادن چيزى از ضريح منوّر به گوش همه حاضرين روضه مقدّسه رسيد، همه متوجّه سمت بالاى سر شديم ديديم صُرّه، يعنى گره بسته اى از پول سرخ رنگ به نظرم حال آن است كه چهل شامى بود كه از ضريح مقدس افتاد از براى او.