شوهردارى حضرت فاطمه(س)

فضاى درونى خانه، بيش از آن که به فراهم آوردن امور مادى و ظاهرى نياز داشته باشد، به آرامش روحى و آسايش روانى حاکم بر خانه نيازمند است. حضرت فاطمه زمينه تحقق اين امر مهم را نيز فراهم آورد و با همه کارهاى گوناگون خانه و دشوارى بر دوش کشيدن نگاهدارى و تربيت چهار فرزند، هيچ گاه از همسر بزرگوار خويش و کودکان معصومش غفلت نورزيد. او هيچ گاه چيزى از امام على عليه السلام نطلبيد که در توان ايشان نباشد[۱]و هيچ گاه با ايشان به ستيز و کشمکش نپرداخت[۲]. برخى روايات تاريخى نيز از اشعارى سخن گفته اند که ميان ايشان و امام على عليه السلام تبادل شده اند. روشن است که زبان شعر، زبان ملاطفت و احساس است و به تلطيف فضاى خانه کمک فراوانى مى کند. شواهد ديگر بر شوهردارى نيکوى ايشان را مى توان در سخنان امام على عليه السلام سراغ گرفت. امام على عليه السلام ايشان را «نِعمَ العَونُ ؛ بهترين ياور» خوانده است[۳]و در جايى ديگر فرموده است:

ولا أغضَبَتني ولا عَصَت لي أمراً، ولَقَد کنتُ أنظُرُ إلَيها فَتَنکشِفُ عَنِّي الهُمومُ وَالأَحزانُ.

او، مرا عصبانى نساخت و در کارى، از من نافرمانى نکرد. هنگامى که به او مى نگريستم، غم ها و اندوه ها از من برطرف مى شدند.[۴]

گفتنى است اين همدلى و رضايت باطنى تا آخرين لحظه هاى حيات فاطمه عليهاالسلام وجود داشته و امام على عليه السلام به هنگام خاکسپارى همسرش دردمندانه چنين گفته است:

اللّهُمَّ إنّي راضٍ عَنِ ابنَةِ نَبِيِّک.[۵]

بار خدايا ! من از دختر پيامبرت راضى هستم.