زن در سخن و سيره امام على ^۱

مقدمه

بررسى مسئله زن در سخنان امام على عليه السلام ، سهلِ ممتنع است . آنچه در نهج البلاغه و ساير متون تاريخى و حديثى به ايشان منسوب است ، آهنگى ملامتگر و تنقيص كننده دارد . اين امر ، زمينه گفت وگوهاى فراوان و داورى هاى متناقض را پيش آورده است . بررسى جايگاه زن در انديشه امام على عليه السلام ، مستلزم گردآورى تمام سخنان و قضاياى تاريخى در اين باره ، و آگاهى گسترده از وضعيت تاريخى و اجتماعى آن دوران است . همچنين بررسى اسناد و متون منقول ، از لحاظ درستى انتساب و استوارى متن ، مهم ترين مرحله چنين پژوهشى خواهد بود ، تا در پرتو آن ، سره از ناسره بازشناخته شود .
رسالت اصلى اين نوشتار ، گزارش سخنان امام على عليه السلام در باره زن ، ارائه تحليل هاى متفاوت متفكران در اين باب و نشان دادن راهكارها براى تحليل جامع است ، و نويسنده بر آن است كه در گزارش سخنان و ارائه تحليل ها ، در حد توان به