خداوند زنان را آفريد و مسئوليت باردارى فرزند و تربيت اولاد را تا سنّى معين بر دوش آنان نهاد ؛ و اين پايان ندارد ، بلكه باز باردار مى شوند و زايمان مى كنند . از اين رو ، هيچ گاه از زايمان و تربيت فرزند ، فارغ نخواهند شد . گويا خداوند ، آنان را به تدبير منزل و خانه نشينى مختص كرده ، و منزل ، محيطى محدود است كه با شوهرانشان سر و كار دارند . بنابراين ، خداوند عقلى به اندازه نياز در آنان نهاد ، و چون شريعتْ برابر فطرت است ، زنان در عبادت و شهادت و ارث برى مانند مردان نيستند . ^۱
محمد جواد مُغْنيه در اين باره مى نويسد :
سخنان و ديدگاه هاى امام على عليه السلام ، حقيقت اسلام است ، و گفتار او گفتار قرآن ، كه هرگز از يكديگر جدا نشوند تا بر حوض كوثر بر پيامبر صلى الله عليه و آله وارد شوند .
تجربه به اثبات رسانده است كه زنان بهترين ابزار جاسوسى ، تخريب ، تجارت هاى نامشروع ، حيله و نيرنگ و فساد و فحشا هستند . از همين رو ، در حديث ، از آنان به دام هاى شيطان و شبكه هاى ابليس تعبير شده است . از سوى ديگر ، اگر كسى در منابع اسلامى كاوش كند ، خواهد يافت كه اسلام به زنان به چشم موجودى ضعيف كه شايسته مهربانى و عطوفت است ، نگريسته و آنان را در دفاع از خود ناتوان مى داند . از اين رو ، زنان را به شيشه تشبيه كرده و به مردان سفارش نموده كه با آنان مهربانى و مدارا كنند . اين ، حقيقتِ مسئله است و هركس جز اين را به اسلام نسبت دهد ، مطالبِ ندانسته را به آن نسبت داده است ، يا با انگيزه درست و يا به قصد حل مشكل جوانان از راه اختلاط با زنان برهنه و بى پروا . ^۲
همچنين استاد مصطفوى مى نويسد :
از جمله موارد صراحت لهجه حضرت على عليه السلام ، معرفى زن و ترسيم مسير تكاملى