نپذیرفتن شهادت شهود برای باز گرداندن فدک

بر اساس برخى گزارش ها، خليفه به هيچ روى شهادت شهود را نپذيرفت. در برخى گزارش ها آمده است كه خليفه اول گواهى حضرت على(ع) را كه خدا و رسولش او را «صدّيق» ناميده بودند[۱]و شهادت امّ ايمن را كه پيامبر او را «زنى بهشتى» خوانده بود،[۲]به دليل سخن خليفه دوم نپذيرفت. خليفه دوم شهادت امام على و حسنين عليهم السلام را به دليل واهى صاحب منفعت بودن و نيز شهادت امّ ايمن را هم به دليل زن بودنش مردود شمرد.[۳]

بدين سان خليفه با انكار هبه و بخشش پيامبر خدا(ص)، فدك را فَىء مسلمانان دانست كه همچنان در اختيار حكومت و غير قابل ارث بردن بود. او چنين گفت:

هذا فَيءٌ لِلمُسلِمينَ فَإِن أقامَت شُهوداً أنَّ رَسُولَ اللّه جَعَلَهُ لَها وَ إلاّ فَلا حَقَّ لَها فيهِ.[۴]

اين، مال عمومى مسلمانان است. اگر او گواهانى بياورد كه رسول خدا آن را براى وى قرار داده است، كه براى او است، و گرنه، براى او حقى در آن نيست.

در منابع اهل سنت، بدون اشاره به رفتار خليفه دوم، فقط شاهد خواستن خليفه اول مطرح شده است.[۵]نكته اينجاست كه خليفه در همان مجلسى كه از آن حضرت شاهد مى خواست، خطاب به حضرت زهرا(ع)جمله «وانتِ عندى اَمينةٌ مصدِّقة» را برزبان رانده است[۶]كه نشانگر اطمينان وى به راستگويى و صداقت آن بانو است.

در پايان جلسه نيز حضرت فاطمه(ع) با ناراحتى شديد از عملكرد خليفه اول و دوم، در حالى كه گريان بود، مسجد را به نشانه اعتراض ترك كرد.