تأثیر شخصیت بر کوتاهی در عمل از منظر امیرالمؤمنین (علیه السلام)
سال
/ شماره پیاپی
/
صفحه
28
چکیده :
عمل همنشین همیشگی انسان در دنیا و آخرت است، و به واسطۀآن است که آدمی مسیر کمال و سعادت را پیموده و به رشد و تعالی دست مییابد، لیکن انسان همواره به آفت کوتاهی در عمل مبتلا است. با نگاه به کتاب شریف نهجالبلاغه میتوان عوامل فردی، اجتماعی، سیاسی و فرهنگی بسیاری برای کوتاهی انسان در عمل بیان نمود که این مقاله عهده دار بخش اول یعنی عوامل فردی ناشی از شخصیت انسان شده است. این عوامل با گرانخاطری و فروگذاری مردم در اطاعت از رهبر و عمل به آموزههای الهی، در چهار حوزۀ عواطف منفی، صفات ناپسند، دلبستگی به توهمات و کاستیهای معرفتی قابل بررسی و دستهبندی است. مقاله به روش کتابخانهای و تحلیل محتوا با محوریت کتاب شریف نهجالبلاغه و خانوادۀ حدیث آن، به شناسایی عوامل فردی این مساله می پردازد. و نتیجه آنکه عواملی همچون ترس، اندوه، یأس، تنبلی، کوتاههمتی، عافیتطلبی، دنیادوستی، غره شدن، غرق شدن در آرزوها، غفلت و کاستیهای معرفتی، از جمله ویژگیهایی به شمار می رود که استمرار آنها در شخصیت آدمی، به کوتاهی وی در عمل میانجامد.
کلیدواژههای مقاله :عمل ، کوتاهی در عمل ، معرفت ، شخصیت