سلطه حَجّاج بن یوسف

در فاجعه کربلا ، نه تنها کسانی که به طور مستقیم در آن نقش داشتند ، کیفر طبیعی کردار زشت خود را پیش از مجازات آخرت ، در دنیا دیدند ؛ بلکه کسانی که با یاری نرساندن به امام حسین علیه السلام به طور غیر مستقیم در این فاجعه اثرگذار بودند ، نیز به گونه ای گرفتار عقوبت های دنیوی شدند . برخی از آنها توبه کردند و «نهضت توّابین» را پدید آوردند و در این راه ، کشته شدند و شمار دیگری ، گرفتار حکومت مستبدّ حَجّاج بن یوسف گردیدند ؛ همان حکومتی که امام علی علیه السلام آن را برای مردمی که از یاری کردن ایشان امتناع می کردند ، پیشگویی کرده بود . در نهج البلاغه آمده که امام علیه السلام خطاب به آنها فرمود :

أما وَاللّهِ لَیسَلَّطَنَّ عَلَیکم غُلامُ ثَقیفٍ الذَّیالُ المَیالُ ، یأکلُ خَضِرَتَکم ، وَ یذیبُ شَحمَتَکم ، إیهٍ أبا وَذحَةَ .[۱]

به خداوند سوگند که جوانی ثَقَفی (حَجّاج) بر شما تسلّط خواهد یافت ؛ متکبّر و منحرفی که سبزه های (دارایی های) شما را می خورد ، و پیه هایتان را آب می کند ! بس کن ، ابو وَذحه .[۲]

آری ! مردمی که از یاری رساندن به کسانی چون امام علی ، امام حسن و امام حسین علیهم السلام امتناع ورزند ، سزاوار سلطه یافتن حَجّاج بن یوسف بر خویش اند .

در سال ۷۵ هجری ، یعنی چهارده سال پس از فاجعه کربلا ، این پیشگویی امام علی علیه السلام تحقّق یافت . حَجّاج ، در طول حکومتش ، صد و بیست هزار نفر را کشت[۳]و هشتاد هزار نفر را ـ که سی هزار نفر از آنها زن بودند ـ به زندان انداخت .[۴]