البته در همان جا اين روايت هم نقل شده است:
... عن أبى هريرة وَ الَّذِي جاءَ بِالصِّدْقِ، قال: رسول الله، وَصَدَّقَ بِهِ، قال: على بن أبى طالب عليه السلام.۱
ـ در روايتي ديگر، ابوبکر از زبان امام عليه السلام شجاع‌ترين مردم دانسته شده و بر مؤمن آل فرعون تفضيل يافته است. بخشي از اين خبر اين است:
... عن على عليه السلام انه قال: أيها الناس! أخبروني بأشجع الناس. قالوا: أنت. قال: لا. قالوا: فمن؟ قال: أبو بکر... ، ثم قال: أنشدکم بالله أمؤمن آل فرعون خير أم أبو بکر( خير من مؤمن آل فرعون، ذاک رجل يکتُمُ إِيمانَهُ و هذا رجل أعلن إيمانه .۲
اما اين خبر با آنچه در باره فرار او و ديگران از ميدان جنگ نقل شده، ناسازگار است. ۳
ـ روايت ديگر الدرالمنثور از امام عليه السلام در فضيلت ابوبکر و عمر اين است:
... عن على ابن أبى طالب عليه السلام انه سئل عن أبى بکر و عمر، فقال: انهما من السبعين الذين سألهم موسى بن عمران فاخرا حتى أعطيهما محمدI قال و تلا هذه الآية:(وَ اخْتَارَ مُوسَى قَوْمَهُ سَبْعِينَ رَجُلاً لِّمِيقَاتِنَا...(.۴
با توجه به اين که هفتاد برگزيده موسي افراد خاص و مشخصي بوده‌اند، معلوم نيست مراد
از اين که شيخين جزء آنان بوده‌اند، چيست و چه معنا دارد که وجود آنها تا زمان رسول خدا به
تأخير بيفتد.
ـ سيوطي در تفسير آيه 47 سوره حجر نيز اين روايت را نقل مي‌کند:
... عن على في قوله(وَنَزَعْنَا مَا فِي صُدُورِهِم مِّنْ غِلٍّ(، قال: نزلت في ثلاث أحياء من العرب، في بنى هاشم و بنى تيم و بنى عدى و في أبى بکر و في عمر.
و سپس روايتي با مضموني مشابه از امام باقر عليه السلام نقل مي‌کند. ۵
بايد گفت که اولاً، آيه عام است و اختصاصي به بني تيم، بني عدي و بني هاشم ندارد و ثانياً، در تاريخ از کينه‌هاي جاهلي ميان اين سه طايفه ـ که در خبر امام باقر عليه السلام به آن اشاره شده ـ گزارشي نرسيده است، بلکه آنچه يقيني است، کينه‌هاي شديدي مانند ستيز اوس و خزرج است.
1.. همان.
2.. همان، ج۵، ص۳۵۰.
3.. اين نكته‌اي است كه برخي از بزرگان اهل سنت نيز به آن معترف‌اند؛ چنان‌كه مثلاً ابن ابي الحديد، بدون آن كه نامي از ابوبكر و عمر بياورد، مي‌گويد كه من قصيده‌اي درباره دو نفري كه از جنگ گريخته‌اند، سروده‌ام:
عذرتكما ان الحمام لمبغض/ و إن بقاء النفس للنفس محبوب/ و يكره طعم الموت و الموت طالب/ و كيف يلذ الموت و الموت مطلوب. (شرح نهج‌البلاغه، ج۸، ص۲۸۹)
4.. الدر المنثور، ج ۳، ص۱۳۱.
5.. همان، ج۴، ص۱۰۱.
