سرمقاله سفینه - 53
سال
/ شماره پیاپی
/
صفحه
5-9
چکیده :
اختیار انسان در تصمیمها و کارهایش فطریِ انسان است. یعنی به اندک توجّه بر خودش و کارهایش آن را مییابد. انسان به روشنیِ درون میبیند که اگر آفریدگارش او را به کاری وادارد و آنگاه او را بر آن کار تحمیلی کیفر دهد، به او ستم کرده است. از سوی دیگر، این اختیار بدان معنا نیست که انسان از حیطۀ قدرت الهی خارج شود، زیرا نشانههای قدرت او را بر خود، بارها دیده، به ویژه در گرهگشاییهای غیرمنتظره و برهمخوردنهای ناگهانی تصمیمهای جدّی خود. در حالی که خدای بزرگ، از ستم و ناتوانی منزّه است. انسان خود، عزّت و رحمت او را بطور همزمان یافته و این حقیقت قرآنی را به دیدۀ دل دیده است که: «إنّ ربّک لهو العزیز الرحیم» (شعراء، 9) و این حقیقت مسلّم را در اعمال خود دیده است که: «لا جبر و لا تفویض بل امر بین الأمرین.»
کلیدواژههای مقاله :سرمقاله